Σαν όνειρο εφη

Σαν όνειρο, πως γίνεται να νικάς τόσα ξόρκια, τόσο πόλεμο με τον χρόνο, σε μια στιγμή πως γίνεται να καταρρέουν όλα γύρω
η πιο όμορφη η πιο όμορφη από όλους και από όλα σαν όνειρο σαν τα βράδια που ξύπναγα και γέμιζα με σκόρπιες λέξεις χιλιάδες άδειες σελίδες

Θα θελα

Θα θελα να 'μουν ζωγράφος ποιητής η φωτογράφος και όμως κατάντησα ενας γραφικός, λογιστής και πλαστογράφος

περάσαν τόσα καλοκαίρια χωρις να καταλάβω πως

με τσέπες άδειες σε μια εποχή πραγμάτων διάφανος σκοτώνω κάθε μέρα κάτι από τον παλιό μου εαυτό δίπλα μου χαμογελάει η λήθη παυσίπονο ισχυρό οπιούχο μέχρι να κάνω μια στροφή γύρω από τον εαυτό μου βλέπω τους άλλους να έχουν κάνει κύκλους γύρω από τον ήλιο και με τα ηλιοκαμένα κορμιά τους με χαιρετούν από μακριά από τα βάθη των καιρών ίσως αυτή η εποχή καταπίνει χρόνο μια μέρα νομίζω πως την είδα πάλι αλλά δεν έδωσα σημασία σκέφτηκα ότι θα είναι καμιά από αυτές τις νεράιδες που βλέπω μόνο εγώ όταν έφυγε οι άλλοι με ρωτήσανε ποια ήταν δεν ξέρω αν θα έρθω χειμώνα η καλοκαίρι τελικά θα δω μη με ρωτας γιατί δεν βγάζεις νοημα

καλοκαίρι

Οι άλλοι μυρίζουν καλοκαίρι και εμείς απλά φοράμε κοντομάνικα

Διονύσης Καψάλης

ΤΕΣΣΕΡΑ
Δέκαθλο
1.0

Μια νύχτα θα κάτσω να γράψω ένα μεγάλο μυθιστόρημα, για να σε χωρέσει σ’ όλη την αμύθητη έκσταση σου . ΄Ήρωας θα είμαι εγώ καθώς εγράφη , κι εσύ θα είσαι η γλώσσα του μυθιστορήματος και το όνομά σου θα είναι πεολειχία. Κι όποιος μου πει πως είναι ακατάληπτο το πόνημα μου θα τον βραβεύσω : θα του δείξω κάτι λίγο απ’ το κορμί σου όταν το συνεπαίρνει η νύχτα, θα τον καλέσω να σε δει που μπήγεις τα δόντια σου στο φως κι ευφραίνεσαι, κι αν κάποιος μου πει πως κατάλαβε, θα τον σκοτώσω. Έτσι σκοπεύω να πλάσω κάποτε το τέλειο μυθιστόρημα, να ξαναγράψω τη σιωπή στην ημερήσια διάταξη των αγγέλων.

Τι να πούνε χίλια λόγια

Τι να πούνε χίλια λόγια

μόνο μια ζωγραφιά μπορεί

να βγει μέσα απ’ το μυαλό μου

και να μπει σε ένα χαρτί

Τι να πούνε χίλια λόγια

Μόνο η μουσική μπορεί

Να βγει μέσα απ΄ το όνειρο μου

Κι ένα πιάνο να την πει

Τι να πούνε χίλια λόγια

Μόνο ένα φιλί μπορεί

Να μου δώσεις μες στο στόμα

Να μου κόψει την πνοή

Τι να πούνε χίλια λόγια

Μόνο η ζωή μπορεί

Σ’ είδα μια στιγμή στο δρόμο

Και μου τα χεις όλα πει

Με την κατάλληλη ατμόσφαιρα

σε ένα πλανήτη που δεν έχει ατμόσφαιρα
εσείς ψάχνετε την κατάλληλη
δεν ακούτε ειδήσεις
όλες οι ατμόσφαιρες είναι ακατάλληλες
τις τρύπησε η αλόγιστη χρήση των χαρισμάτων της φύσης
για μεγιστοποίηση του προσωπικού σας κέρδους

Γυναίκα ήρθε στην ζωή

Γυναίκα ήρθε στην ζωή για να την κατακτήσει
Τα μάτια της πάντα μπροστά ρεαλισμός η δεύτερη της φύση
Τα βάζει όλα σε μια ζυγαριά και πίσω μια μέρα θα σ’ αφήσει
Ο εγωισμός φτάνει στον ουρανό σελίδες πάλι θα γυρίσει
Έκλαψε πόνεσε σ’ έβρισε μα μια νύχτα σ’ έσβησε

ΑΠΟ ΤΑ ΓΥΑΛΙΝΑ ΓΙΑΝΝΙΝΑ ΤΟΥ ΓΚΑΝΑ

Παράθυρα που κούρασε η θέα
Στη Νίκαια στο Μετς στην Καλλιθέα
Και δεν μπορούν να αλλάξουν περιβάλλον
Τα χτίζουν ένα ένα τα καημένα
των τοίχων τα πλευρά και των μετάλλων
Άνθρωποι σαν εσένα σαν εμένα
Στο τέλος τα δουλεύουν οι τζαμτζήδες
γράφοντας τις ομάδες που αγαπάνε
Φαίνετε καθαρά πόσο πονάνε
σε μας τους μανιακούς μπανιστιρτζήδες
Οι ένοικοι κρεμάνε τις κουρτίνες
Να κρύψουν τι στ’ αλήθεια και από ποίονε
Όλοι το ίδιο γδύνονται και τρώνε
Και χάνονται στου κρεβατιού τις δίνες
Γιατί να τελειώσει λυπημένα
το ποίημα που τόσοι κατοικούνε
Ποιος τάχα να το χρέωσε σε μένα
Και πίσω απ' την πλάτη μου γελούνε
Ένοικοι εργολάβοι θυρωροί….

εξόριστoς του χρόνου

Άδειασε ο κόσμος ξαφνικά τέλειωσε ο χρόνος που σε έψαχνα στους δρόμους, σέρνομαι τώρα στα στενά σαν ‘μαι ένας μικρός εξόριστός του χρόνου.
Μες στη σιωπή μου τραγουδώ μα δεν μπορώ λέξη να βρω που να με βγάλει σε έναν νέο δρόμο. Μέσα σε σπίτια με καρδιές έβαζε ο έρωτας φωτιές μα πάντα κάτι άλλο τον νικούσε. Κάτι αδύνατες φωνές με σέρνουν έξω απ’ το χθες χτυπάνε το κουδούνι και μ’ αφήνουν και έτσι όπως είμαι σαν νεκρός οι αναμνήσεις σαν το φως πέφτουνε πάνω μου και με τυλίγουν .
Έρχεται ο χρόνος ο γιατρός να δείξεις λέει δυνατός τώρα που ξέρεις πως σε λίγο θα πεθάνεις

ζωγραφισμένες νεράιδες

Έρωτες τέλος
Σβήσανε στου χρόνου την άπνοια μόνο που και που κάτι ξεχασμένες διάσπαρτες αναμνήσεις περαστικές φέρνουν από την χώρα της νοσταλγίας ζωγραφισμένες νεράιδες
Τηλέφωνα πια δεν χτυπούν
ούτε που το κατάλαβα πως χάθηκα από τον κόσμο , μια μέρα που θα είμαι καλά θα έρθω να σε βρω εξασθενισμένη μου ανάμνηση

Που κοιτάς πέσμου που; Τι βλέπεις τι; Πόσο μακριά από μας είναι η ζωή;

Τα άστρα στα μάτια τις γυαλίζανε

βροχοποιός

Ένας άσπρος αετός
με κοιτούσε και θυμότανε
Όταν ήμουνα μικρός
μέσα στα κύματα δε με ‘νοιαζε
αν ο κόσμος είναι απλός
η αν έτσι απλώς εμένα μου έμοιαζε
διαμαντένιος ουρανός
Τα άστρα στα μάτια της γυαλίζανε
διαμαντένιος ουρανός
Κάτι φωνές μου ψιθυρίζανε

Όταν πέρασε ο καιρός
μου είπε πως δε θα ξαναρχότανε
ο πρώτος κεραυνός
από μακριά ακουγότανε
Έγινα βροχοποιός
γιατί τα δάκρια στερέψανε
πάλι αστράφτει κοίτα φως
νιώθω σαν να με μαγέψανε

Έρχεται ο βροχοποιός
πέστου πως τίποτα δεν χάθηκε
μη λυπάσαι κλαίει αυτός
από έρωτα τρελάθηκε
Έρχεται ο βροχοποιός
γιατί τα δάκρυα στερέψανε
μη λυπάσαι κλαίει αυτός
νιώθω σαν να με μαγέψανε

΄Οταν ήμουνα μικρός
όλοι λένε πως ξεχνιόμουνα
στη βεράντα εκεί στο φώς
με κοιτούσες που κοιμόμουνα

Παύλος Παυλίδης

ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΑΠΟ ΕΔΩ

Αυτός σίγουρα δεν είναι απο εδώ, την Παρασκευή, 30 Μαρτίου ο Παύλος Παυλίδης live στο GAGARIN

Όσοι πιστοί, προσέλθετε

τι είναι;

Μια γραμμή σκέφτομαι ανάμεσα σε μένα και σε εσένα μαύρη και χοντρή σαν μια κλωστή την ξετυλίγεις σιγά , σιγά από την ψυχή μου, σαν πετονιά που την νικά ένα ψάρι και φεύγει μακριά σε λίγο ανάμεσα μας θα υπάρχει θάλασσα και εγώ με μια πίστη μισή πώς να περπατήσω πάνω στα κύματα
Φεύγουν οι σκέψεις σαν θάλασσες, ανοιγοκλείνουν συνέχεια πόρτες, ο ίδιος θόρυβος εκατομμύρια φορές, μπαμ, μπαμ, μπαπ….

«κλειδώνεις αμπαρώνεις και ο κλέφτης μέσα είναι» τι είναι;

Ακούω εκατομμύρια καλημέρες σαν τα Αλτ, τις ει!; στο στρατό, το ένα πάνω στο άλλο σε εξωτερική έφοδο

δεν έχω ρολόι

Με έφαγε η μαλακισμένη
-που ήσουνα χθες; Γιατί δεν το σήκωνες;
- ε.. θα κοιμόμουνα
-καλά.. τι ώρες κοιμάσαι εσύ;
-ξέρεις δεν έχω ρολόι, απλά όταν σηκώνονται οι άλλοι καταλαβαίνω ότι ήρθε η σειρά μου
όσες φορές και αν κούνησε απαξιωτικά το κεφάλι τόσες φορές την έγραψα και εγώ στα αρχίδια μου

Με τα μάτια σου δεμένα

Με τα μάτια σου δεμένα κάνεις το σωστό
Μα δεν έρχεσαι σε μένα φεύγεις από δω
Στα κρεβάτια που χορεύεις έρωτα τρελό
Και τα πόδια σου μπερδεύεις σ’ ένα οργασμό

Αχ θα τρελαθώ αχ θα τρελαθώ

Θα θελα να ξέρω τι σε οδηγεί
Και έχεις χάσει το μυαλό σου και την ηθική
Θα θελα να ξέρω τι σε οδηγεί
Μα έχει του μυαλού η καύλα δύναμη τρελή

κηπουρός(video)

Μέσα στον κήπο της δικιάς μου μοναξιάς
κάτι πουλιά πετούν πάνω απ' τη στάχτη
που άφησε πίσω του όταν έφυγε ο νοτιάς και
μου τραγουδάνε η αγάπη θα 'ρθει ...θα' ρθει

Μέσα στους τοίχους της μικρής μου φυλακής
κάποιος διαβάζει της παλάμης μου το χάρτη
βλέπει τους δρόμους της χαμένης μου ζωής και
μου τραγουδάει η αγάπη θα 'ρθει ...θα' ρθει

Θα 'ρθει ένα απόγευμα ζεστό
θα μπεί στον κήπο αυτό
όλο το φως που υπάρχει
θα 'ρθει μ' ένα ποδήλατο λευκό
θα κοιταχτεί μέσ' στο νερό
και θα ρωτάει να μάθει
πότε γέμισε ο κήπος με πουλιά
πόσο είχε λείψει εκεί μακριά
ποιός θα φροντίζει τ' άνθη

Μέσα στον κήπο της δικιάς μου μοναξιάς
κάτι παιδιά που γκρέμισαν το φράχτη
μου 'παν σε είδαν πάλι απ' έξω να περνάς και
έπειτα είπαν α αγάπη θα 'ρθει ...θα 'ρθει

"ο καθένας διαλέγει το δρόμο του."

Ο καθένας διαλέγει το δρόμο του άλλος φωτεινό και μεγάλο
και άλλος σκοτεινό και μικρό σαν μια ατραπό
Άλλος έχει πυξίδα του ένα χαμένο βλέμμα
και άλλοι σύστημα δορυφορικής εντόπισης
Όταν η ατραπός μου βγάλει στο δρόμο σου
Μπορεί να τα ξαναπούμε…εκεί στο μεγάλο δρόμο

ΓΙΟΡΤΗ-ΤΡΥΠΕΣ

Τα λόγια μου είναι μια γλυκιά προσευχή
κουρνιάζουν έξω από το κλεισμένο σου
παράθυρο
και αν τ' άφηνες θ' ανοίγαν μια ρωγμή
απ' το μικρό κελί σου ως το άπειρο
Μα εσύ σωπαίνεις και θρηνείς
σα το κατάδικο
Πάνω απ' τη στάχτη που σκεπάζει
τόν παράδεισο
πάνω απ' τη στάχτη
Βάλε φωτιά σε ό,τι σε καίει
σε ό,τι σου τρώει την ψυχή
Έξω οι δρόμοι αναπνέουν
διψασμένοι ανοιχτοί
Είν' η αγάπη ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή
Ζήσε μαζί μου στον αέρα, στη φωτιά
στη βροχή
Μας περιμένουν άδειες μέρες
ραγισμένοι ουρανοί
Είν' η αγάπη ένα ταξίδι από πληγή σε πληγή
Τα λόγια μου είναι μια ανέλπιδη ευχή
Σβησμένα φώτα μέσα στο άχαρο δωμάτιο
Και αν τ' άφηνες θα καίγαν τη σιωπή
Και θα διαλύαν το κρυμμένο σου
παράπονο
Μα εσύ σωπαίνεις και θρηνείς
σα το κατάδικο
Πάνω απ' τη στάχτη που σκεπάζει
τον παράδεισο
πάνω απ' τη στάχτη
Βάλε φωτιά σε ό,τι σε καίει
σε ό,τι σου τρώει
τη ψυχή
Υπάρχει ακόμα κάτι που δεν έχει χαθεί.

ΠΕΖΟ(να ψάχνουμε προσέγγιση)

Κι όμως έφτασε μέχρι εδώ,
πέρασε όλο αυτό το πηχτό σκοτάδι
του χρόνου,
(μεγάλο παιδί πια,περπάτησε)
με βρήκε απροετοίμαστο
μ'ένα παλιό νούμερο τηλεφώνου.

Και πως να σε βρώ.
Τι κάνεις;
Ομόρφυνες;
Άλλαξες ιδέες;
Πήγες αλλού;Σήμα κανένα.

Μόνο κάποια τυχαία συνάντηση
στους Μεγάλους Δρόμους.
Στη Σταδίου ας πούμε,πρωί κι αγουροξυπνημένοι
χωρίς ευφυία,με μισό μυαλό,να ψάχνουμε προσέγγιση...
Κάτω απ'τις κόρνες των οχημάτων.


(Δημ. Μητσοτάκης)ενδελέχεια
mp3

Ο Στρατός σε κάνει γυναίκα

Σε ένα φυλάκιο ορεινά τις Χίου υπηρετούσε ο Βασίλης
Είχε 5 μήνες να πάρει άδεια είχε αργήσει η μετάθεση του από το κέντρο 2 μήνες και όταν έφτασε στην Χίο ενώ ήταν παλιός είχε αντιμετώπιση νέου, απάλευτος ο μικρός όπως του γράφε και ο Χιώτης ταχυδρόμος στην σκοπιά για να τον πειράξει «βασίλις δεν τιν μπαλεβω» και ο Βασίλης για να την παλέψει όπως και κάθε στρατιώτης άρχιζε τα τηλέφωνα «έλα ρε μάνα μη μου το κόψεις το τηλέφωνο, πλήρωσε το λογαριασμό πρέπει να πάρω άδεια, κάνε κάτι» τον άκουγα να φωνάζει από την απέναντι σκοπιά μετά τον έχασα από τα μάτια μου χτυπάει το τηλέφωνο, κοιτάω, απόκρυψη έλα ρε μαλάκα Βασίλη «που με κατάλαβες;” Ποιος άλλος θα με έπαιρνε εδώ που είμαστε ξεχασμένοι; «έλα από εδώ εσένα δεν θα σου πούνε τίποτα»

Μια μέρα τον πείραζε ο ταχυδρόμος «Βασιλάκη τι γίνετε δεν την μπαλεβις ρε»
-θέλω άδεια ρε να πάω σπίτι μου
-50 ευρώ και 4 φωτογραφίες αναβολή μη το σκέφτεσαι
πετάγεται και ένας κρητικός και λέει, όχι αναβολή ρε παιδιά τι είναι αυτά που λέτε ο στρατός χρειάζεται, ήσουνα μικάκι και θα γίνει άντρας, ο στρατός σε κάνει άντρα
τότε παίρνει το παράπονο τον Βασίλη και μέσα σε λυγμούς λέει μαλάκα εσένα μπορεί να σε κάνει άντρα ο στρατός αλλά εμένα με κάνει γυναίκα κάθε βράδυ κλαίω ρε μαλάκες.
Ο Βασίλης να κλαίει και εμείς να γελάμε

μια τρελή ιστορία

Η ζωή είναι μια τρελή ιστορία
αρκεί να βρεθεί κάποιος να σου την πει

τίποτα

Ας μένει το χαρτί λευκό για χρόνια, τίποτα δεν γλιτώνει από την νοσταλγία την σαρκοφάγα , θέλω να ουρλιάξω γιατί κολλάω και όλο βγαίνω έξω από το σώμα μου να με σπρώξω να πάω παραπέρα και ξεφυσάω με δύναμη να φύγει από μέσα μου αυτό που με στοιχειώνει ,ραστώνη μελαγχολική, άγνοια θανατηφόρα, φόβοι τυφλοί με πλησιάζουν τέτοια ώρα ..εγκλωβισμένος μέσα σε μια μέρα και με πλακώνει το τίποτα με πλακώνει και θυμώνω , θυμώνω που δεν μπορώ να την διαπεράσω, με πνίγει , και κάθε λίγο διακόπτω ότι και αν κάνω για να την βρίσω , τι κάνω όμως…τίποτα, απλά γυρνάω γύρω από το τίποτα πότε σιωπηλά και πότε χοροπηδώντας και ουρλιάζοντας μήπως και το ξορκίσω
ααααΑΑΑ
Δεν ήθελα να το πω, πονάω , που πάω; χαμένος στο διάστημα γυρνάω γύρω από το τίποτα γυρνάω
Μια ξεχασμένη φωνή από το άπειρο φωνάζει όλα τα μπορείς και ξεψυχάει
Δεν μπορώ τίποτα δε βλέπεις με νικάει το τίποτα… αύριο , αύριο, αύριο, τίποτα θυμώνω ανύπαρκτα, αυτό το χάος με στριμώχνει, το μυαλό , το μυαλό είναι πολύ μπερδεμένο … που πάω
Γενναίοι αυτοί που τα αφήνουν όλα πίσω τους και φεύγουν για χρόνια μακριά.. εγώ κατάφερα να φύγω για τόσα χρόνια μένοντας εδώ, απλά τα άφηνα να φεύγουν δίπλα μου η απλά έφευγαν δίπλα μου και δεν καταλαβαίνω που πήγαν τόσες μέρες, τόσοι μήνες, τόσες εποχές, τόσα χρόνια, όλα μου φαίνονται σαν χθές…θα έρθω
Και μη μου λες λόγια παρηγοριάς φίλε μου όσο κι αν τα ποθώ, ναι ξέρω πέρα από εκεί που δεν φτάνει το βλέμμα μου πίσω από τους λόφους υπάρχει τόπος και για μένα μόνο που δε θα είναι ο ονειρεμένος μου δε θα είναι ο ποθητός μου

ας χαθούμε

θυμάμαι την τελευταίο κοπέλα που μου είπε εντάξει μπορεί να μην τα βρήκαμε άλλα δεν θέλω να χαθούμε…
…και από τότε έχει να δώσει σημεία ζωής
αφού δεν μπορούμε να βρεθούμε τουλάχιστον ας χαθούμε να κάνουμε και κάτι μαζί

σήμερα

Βασίλης Γκουνταρούλης

Έκλεισε η πόρτα

στον καθρέφτη μου κοιτάζομαι

πω, πω, πω.. ωραίος είμαι

πάλι τα κατάφερα χθες το βράδυ, έσκισα

όλοι με κοιτούσανε

πήρα εγώ την γκόμενα

και όλοι τους ρωτούσανε

πώς, πώς, πώς; πες μας πώς

πάλι τα κατάφερες

πώς μπόρεσες, τι είπες;

ποια στιγμή κατάλαβες πως έφτασε η ώρα

που αυτό που θέλεις γίνεται

κι’ αυτή το θέλει;

τώρα έπεσε το τείχος

τείχος της ντροπής

σεισμό στα έσω της έφερα

την πλάτη ακουμπάω

αδιάφορα κοιτάω

της λέω πως στα σύννεφα ξαπλώνω και μεθάω

απ’ το κρασί της νιότης σου

το ξέφρενο της φύσης σου

το αέρινο

το μυστικό καθρέφτισμα στη λίμνη σου

θάλασσα τα μάτια σου

έρωτας τα χείλη σου

δροσιά που φέρει καύσωνα και ύστερα..

και ύστερα άφωνος έμεινα

άφωνος κοιτώνταςτα κάλλη σου ξεδίπλωνες και έπεφτες ρωτώντας

πώς θάθελα ν’ αρχίσουμε

τι θάθελα να κάνουμε

έλεγες δικά σου όλα σήμερα

σήμερα, σήμερα..

Λάβα τώρα η θάλασσα

πλοκάμια τα μαλλιά σου

άνοιξες το στόμα σου άβυσσος, άβυσσος..

σκοτάδι η αγκαλιά σου, του Άδη κόρη

μέδουσα αχόρταγα φιλούσα

θάνατο, θάνατο, θάνατο ζητούσα

το πρωί τώρα δεν έρχεται

το πρωί τώρα δεν έρχεται

το πρωί τώρα δεν έρχεται

πέθανα τη νύχτα

Ναυαγός

αν τύχει να είσαι μια φορά ναυαγός όπου και αν πας θα είσαι για πάντα ναυαγός

Σοφία ΑΣΟΕΕ

ειδά στους δρόμους την Σοφία
να κάνει μπαμ μπαμ μπαμ
να πεφτούν όλοι κάτω

ήταν ντυμένη άνοιξη
κι όπου πατούσε άνθιζε
μύριζε πάλι αγάπη

( ΧΙΟΣ , ΟΠΑ, ΒΙΚΤΟΡΙΑ, ΨΕΙΡΗ )

και όλο χάνω το δρόμο μου

να τόση δα απόσταση να μας χωρίζει και όμως εμένα να μου φαίνεται το μακρύτερο ταξίδι του κόσμου
με τι θάρρος να ‘ρθω να στηθώ μπροστά σου, τι λόγια να βρω να σου πω να νικάνε τη σιωπή
ίσως να έρθώ μια μέρα στα κρυφά , κρυμμένος πίσω από εκείνα τα μεγάλα δέντρα του πάρκου να σε δω να βγαίνεις έστω για λίγο, ίσως…
είμαι αναβλητικός βλέπεις, κάθε μέρα με νικάει η νύχτα και αυτός ο πούστης ο χρόνος κυλάει χωρίς να το καταλαβαίνω σαν λάβα έρχεται κατά πάνω μου, με βαλσαμώνει
και όλο χάνω το δρόμο μου προς εσένα
και όλο χάνω το δρόμο μου προς εμένα
και προς τα πού να πάω τώρα πια δεν ξέρω

κι όμως εκείνη..

Απορούν όλοι πως κατάφέρε να γράψεί ένα ολόκληρό βιβλίο μόνο με ένα ποίημα, που βρήκε τόση έμπνευση, τόσες λέξεις, τόσα αισθήματα, τόσες εικόνες, τόσες ιδέες, ποια μούσα να του υπαγόρευσε όλα αυτά, και όμως για αυτόν ήταν τόσο απλό, έγραψέ μόνο ένα δίστιχο σε ένα λευκό χαρτί δέκα λέξεις όλες κι όλες
Και ύστερα διάβασε τα καλλιγραφικά του γράμματα και ενώ λένε ότι μια
εικόνα αξίζει χίλιες λέξεις αυτός σε δέκα λέξεις έβλεπε χιλιάδες εικόνες, όλες αυτές οι εικόνες που είχαν ξεθωριάσει στην μνήμη του από καιρό ξεθολώναν τώρα μπροστά του και έτσι εμπνεύσθηκε και τους επόμενους στίχους και κάθε φορά που διάβαζε αυτό που είχε γράψει τον οδηγούσε στον επόμενο

κάποιο απόγευμα σ ένα καφενείο τον πλησιάζει ένας νεαρός που τον αναγνώρισε
- δάσκαλε τι δυνατό ποίημα ήταν αυτό, το διάβαζα και άλλαζε ο κόσμος μέσα μου, ένιωθα ότι οι φράσεις σου θα μπορούσαν να μετακινήσουν ολόκληρο βουνό

- ο ποιητής τον ευχαρίστησε για τα καλά του λόγια, ύστερα ήπιε λίγο από την μπύρα του και είπε
κι όμως εκείνη δεν κατάφεραν να τη γυρίσουν πίσω...

Με καφέ και τσιγάρο περιμένεις το χάρο

Έχεις μια μικρούλα ζωούλα μικρό μου
δροσερή σαν βροχούλα μωρό μου
Παρασκευή με Δευτέρα
Και μετά φυλακή όλη μέρα
Κινητό στο αυτάκι
και το βράδυ Σκονάκι
Σιωπή…

Το Σαββάτο θα βγείτε
Θα τα πιεις θα τα πείτε
Βιαστικά θα ενωθείτε
Και μετά θα χαθείτε
Ξαφνικά…

Κυριακή καφεδάκι
Cinema το βραδάκι
Αγκαλιά και φιλάκι
και μετά στο σπιτάκι
Ερημιά..

Παρασκευή με Δευτέρα
Φυλακή όλη μέρα
Με καφέ και τσιγάρο
περιμένεις το χάρο
Ζωή...

δραπέτες του χρόνου

Οι μνήμες κάνουν ανασκαφές στα υπόγεια...
Φέρνουν στο φως αρχέγονες μορφές, φαντάσματα που τρέφονται με σιωπές, που ξεδιψάνε με σκοτάδια
Και μόλις πάρει να νυχτώσει ανάβουν τα φώτα και ορμάνε στην σκηνή, φωνές μουσικές και όλα γυρνάνε γυρνάνε σαν τσίρκο που χάθηκε στον χρόνο, αιώνιοι νικητές τις λήθης, δραπέτες του χρόνου
να ακούω πάλι τη μουσική τους έρχονται…

χάρτινο τσίρκο-τρύπες

«δεν θέλω να γαμήσω να ηρεμήσω θέλω»

Τα πίναμε με τον Μπάμπη τις προάλλες και του ‘λεγα
Πόσο γουστάρω την φράση «δεν θέλω να γαμήσω να ηρεμήσω θέλω»
Βάζει τα γέλια και μου λέει στα λόγια καλοί είστε όλοι στην πράξη τι κάνετε;
- γιατί το λες αυτό ρε Μπάμπη?

Αυτά έλεγα και εγώ περίπου την εποχή που είχα μπλέξει με τα τρία μικρά, θυμάσαι τότε που με ψάχνατε και έτρεχα πότε στην μία, πότε στην άλλη, γκρίνιες φασαρίες, τις παράτησα και εγώ να ηρεμήσω . τον πρώτο μήνα σπάσανε τα τηλέφωνα, ηρεμία εγώ υστερία αυτές, το δεύτερο μήνα ηρεμία εγώ ηρεμία αυτές τον τρίτιο μήνα ηρεμία αυτές καύλες εγώ.
Παίρνω τηλέφωνα από εδώ Παίρνω τηλέφωνα από εκεί καμία διαθέσιμη, βγαίνω έξω προσπαθώ αλλά τίποτα
ξαφνικά εκεί που μιλούσε σταματάει, πίνει κρασί και χαζεύει τα γκομενάκια απέναντι
- Και τι έγινε τελικά ρε φίλε ; δε μου είπες..
Τι ήθελές να γίνει, δυο χρόνια τώρα με έχει γαμήσει η ηρεμία

Το χρόνο να λαβώσω

Νεράιδα φανερώθηκε σε άδειο καλντερίμι
Ήλιος χρυσός στα βλέφαρα και στο λαιμό ασήμι
Γυμνή στο λιόγερμα βουτάει και στα ποτάμια τρέχει
Χίλιες φορές τη βάφτισαν μα όνομα δεν έχει


Πώς ταξιδεύουν οι ψυχές και οι ζωές μας, πες μου
Στις όχθες του Αχέροντα και στις πνοές του ανέμου...
Ποια μοίρα φέρνουν τα νερά, ποια μυστικά κρυμμένα
Ποια θάλασσα σε αγκαλιά τα έχει φυλαγμένα...

Τα βράδια έρχεσαι κρυφά και μπαίνεις στα oνειρά μου
Κόκκινα χείλη με φιλούν και βάφουν τα δικά μου
Κι’ από το ύψωμα σα βγεις ξανά να σ’ ανταμώσω
Δώσ’ μου τα χείλη σου να πιω το χρόνο να λαβώσω

Αθανασόπουλος Γιώργος

mp3

Πόδια που πάνε αντίθετα

Πόδια που πάνε αντίθετα
Χέρια που με μουντζώνουν
Αν ήθελες αν ήθελα
Θα κάναμε άλλον κόσμο

Κορμιά που δεν ζυγώνουνε
Μάτια που σπινθηρίζουν
Τα θέλω κι όσα ζήταγες
Έρχονται και σε βρίζουν

Χείλη που ψιθυρίζουνε
Λόγια που θα χαθούνε
Όσο και αν ψάξουν στις καρδιές
Άδειες θα μας τις βρούνε

Άσε με εδώ άσε με εκεί
Άσε με όπου θέλεις
Έχω μονάχα μια ζωή
Σου δίνω μα δεν παίρνεις

Αργώ (Γιαννης Πατίλης)

Για ένα πακέτο τσιγάρα
Μια μπύρα το απόγευμα έξω απ’ τον Ορχομενό
Μια σκονισμένη δύση ανάμεσα σε δυο πούλμαν
Θα κάνω ότι μου ζητήσεις αναγνώστη
Ρουτίνα οι Συμπληγάδες κι οι Σειρήνες
Ο Ορφέας ένα σκυλάδικο εν περιλήψει
Η σκύλα και η Χάρυβδη μια πλήξη
Κι ο Πολυδεύκης συνοικιακή σχολή καράτε
Μόνο μια κούραση όπως κάθε εργαζόμενος
Που αναχωρεί πρώτη και δεκαπέντε από την Κολχίδα
Του Χρυσόμαλλου Δέρατος χαϊδεύοντας μικρά αναμνηστικά
Θα είμαι εκεί που μ΄ άφησες την τελευταία φορά
Προσωρινά κατάκοπο ανάμεσα σε δυο ακόμη άθλους
Καθώς στα έπιπλα μια μετακόμισης που φθίνει
Εξαιρουμένης της καρέκλας σου που φυσικά
Κανείς πλέον δεν κινδυνεύεις να στην πάρει
Όπως πολύ αν θυμάσαι φοβήθηκες παλιά
Όταν απρόσκλητο με είδες ξαφνικά να μπαίνω στο σαλόνι
Εκδικητής
Με μαυρισμένο βλέμμα μονοσάνδαλος αλήτης

δεν έχω να δώσω άλλο χρόνο

Να πάτε να γαμηθείτε ρε κουφάλες δεν έχω να δώσω άλλο χρόνο από την ψυχή μου θέλω να την πάω βόλτα με γόνδολα και ούτε μια σταγόνα μη τη βρέξει, μου κουνιέστε με στραβοκοιτάτε
Σας σιχαίνομαι ρε
Κρατήστε ο ένας τον άλλων γερά από το χέρι εν ανάγκη βάλτε και χειροπέδες
Ανήκετε ο ένας στον άλλον, χαμένες κουβέντες στο πρωινό ταξί και ένα γαμήσι πάνω στον τοίχο όλη η extreme ζωή σας
Café με ζευγαράκια εν σκέψη χαμουρέματος, καλοφτιαγμένες γκόμενες για στιλάτους νεαρούς ολίγον δυσκοίλιους
Άντε ρε γαμηθείτε όλοι με τις μικρές ζωές σας και τις ευοίωνες προοπτικές σας

Ψάχνεις για θύμα κουφαλίτσα με κόβεις, μπορεί να μη σου φαίνεται αλλά γαυγίζω και δαγκώνω ρε πούστη
Λαίμαργα γέμισε τις τσέπες σου μ’ αυτά που έχουμε να μοιραστούμε κλέψε με αλλά εξαφανίσου καριόλι αγκαλιά με τα λάφυρα
οι ψευδαισθήσεις θα συνεχίζονται έπ’ άπειρων

χειμώνα πούστη

χωρίς λόγο λοιπόν , δε βρίσκω λόγο να σε ψάξω, σε ξεχασμένους κήπους με φωνές και αφωνίες
χειμώνα πούστη άκου τις φωνές των παιδιών
Γαμημένη ησυχία, καταραμένη φασαρία , οργανωμένο χάος σε εταιρικούς ανθρώπους

Τι σπουδαία είναι αυτά που κάνετε πω πω πόσο ασήμαντος νιώθω εγώ, μα πως τα λέτε έτσι με εντυπωσιάζετε, καλύτερα να σταματήσω να μιλάω
Ελάτε να πείτε τόσο σοβαρά και ενδιαφέροντα χιλιοειπωμένα πράγματα.
Ας μιλήσουμε σαν άντρες για δουλειές για σχέδια, για σχέδια που κάνετε εσείς οι έξυπνοι, οι τολμηροί, οι αδίστακτοι, οι φοβεροί, τι να πουν τα ανθρωπάκια? ναι τα γαμημένα ούτε εμένα μου αρέσουν αν και έχεις και εσύ λίγο μέσα σου από αυτό το μικρό αλλά ας το προσπεράσουμε…..

Κράτα όποια λέξη θες όποια σου ταιριάζει

«καταραμένη γυναίκα,

μου 'μαθές τόσα πολλά

δεν πρόκειται να σ' το συγχωρήσω ποτέ»

ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ ΓΙΑΝΝΗ

Το μετανιώνω που δεν σε γάμησα Μαρία
Ήθελα αγάπες έρωτες και λουλούδια
Κ εσύ ήθελες sex, γαμήσι, έρωτα, πήδημα
Κράτα όποια λέξη θες όποια σου ταιριάζει

Που σε θυμήθηκα τώρα εσένα πάλι
Από ποια Ρωγμή του χρόνου ξεπετάχτηκες μπροστά μου

Θυμάμαι που με ρώταγες αν είσαι τσούλα
Και πώς γέλαγες κάθε φορά που σου απαντούσα ναι
Δεν σε πείραζε να σε χουφτώνω αλλά δεν ήθελες φιλιά αγάπες… και τέτοιές μαλακίες

……………………………………………………………………..

ήμασταν παιδιά Μαρία, τώρα μεγαλώσαμε, εγώ θέλω sex, γαμήσι, έρωτα, πήδημα
Κράτα όποια λέξη θες όποια σου ταιριάζει
και όχι αγάπες φιλιά και μαλακίες και εσύ Μαρία, Άννα, Έφη, Ευδοκία….Ζωή, Ζωή, Ζωή
Κράτα όποια λέξη θες όποια σου ταιριάζει
είσαι ακόμα μια τσούλα

Oι έρωτες μου

οι έρωτες μου όμορφες γυναίκες σαν νεράιδες
ήτανε πάντα βιαστικές χανόντουσαν στο χρόνο
κι εγώ που τις περίμενα δεν έμαθα ποτέ μου
ούτε για πού πηγαίνανε ούτε γιατί μου φύγαν
ούτε γιατί δεν ήρθανε μα ούτε και που θα ‘ξέραν
έτσι απλά τους είπανε τα όνειρα που τους ‘σέρναν