Με την κατάλληλη ατμόσφαιρα

σε ένα πλανήτη που δεν έχει ατμόσφαιρα
εσείς ψάχνετε την κατάλληλη
δεν ακούτε ειδήσεις
όλες οι ατμόσφαιρες είναι ακατάλληλες
τις τρύπησε η αλόγιστη χρήση των χαρισμάτων της φύσης
για μεγιστοποίηση του προσωπικού σας κέρδους

Γυναίκα ήρθε στην ζωή

Γυναίκα ήρθε στην ζωή για να την κατακτήσει
Τα μάτια της πάντα μπροστά ρεαλισμός η δεύτερη της φύση
Τα βάζει όλα σε μια ζυγαριά και πίσω μια μέρα θα σ’ αφήσει
Ο εγωισμός φτάνει στον ουρανό σελίδες πάλι θα γυρίσει
Έκλαψε πόνεσε σ’ έβρισε μα μια νύχτα σ’ έσβησε

ΑΠΟ ΤΑ ΓΥΑΛΙΝΑ ΓΙΑΝΝΙΝΑ ΤΟΥ ΓΚΑΝΑ

Παράθυρα που κούρασε η θέα
Στη Νίκαια στο Μετς στην Καλλιθέα
Και δεν μπορούν να αλλάξουν περιβάλλον
Τα χτίζουν ένα ένα τα καημένα
των τοίχων τα πλευρά και των μετάλλων
Άνθρωποι σαν εσένα σαν εμένα
Στο τέλος τα δουλεύουν οι τζαμτζήδες
γράφοντας τις ομάδες που αγαπάνε
Φαίνετε καθαρά πόσο πονάνε
σε μας τους μανιακούς μπανιστιρτζήδες
Οι ένοικοι κρεμάνε τις κουρτίνες
Να κρύψουν τι στ’ αλήθεια και από ποίονε
Όλοι το ίδιο γδύνονται και τρώνε
Και χάνονται στου κρεβατιού τις δίνες
Γιατί να τελειώσει λυπημένα
το ποίημα που τόσοι κατοικούνε
Ποιος τάχα να το χρέωσε σε μένα
Και πίσω απ' την πλάτη μου γελούνε
Ένοικοι εργολάβοι θυρωροί….

εξόριστoς του χρόνου

Άδειασε ο κόσμος ξαφνικά τέλειωσε ο χρόνος που σε έψαχνα στους δρόμους, σέρνομαι τώρα στα στενά σαν ‘μαι ένας μικρός εξόριστός του χρόνου.
Μες στη σιωπή μου τραγουδώ μα δεν μπορώ λέξη να βρω που να με βγάλει σε έναν νέο δρόμο. Μέσα σε σπίτια με καρδιές έβαζε ο έρωτας φωτιές μα πάντα κάτι άλλο τον νικούσε. Κάτι αδύνατες φωνές με σέρνουν έξω απ’ το χθες χτυπάνε το κουδούνι και μ’ αφήνουν και έτσι όπως είμαι σαν νεκρός οι αναμνήσεις σαν το φως πέφτουνε πάνω μου και με τυλίγουν .
Έρχεται ο χρόνος ο γιατρός να δείξεις λέει δυνατός τώρα που ξέρεις πως σε λίγο θα πεθάνεις

ζωγραφισμένες νεράιδες

Έρωτες τέλος
Σβήσανε στου χρόνου την άπνοια μόνο που και που κάτι ξεχασμένες διάσπαρτες αναμνήσεις περαστικές φέρνουν από την χώρα της νοσταλγίας ζωγραφισμένες νεράιδες
Τηλέφωνα πια δεν χτυπούν
ούτε που το κατάλαβα πως χάθηκα από τον κόσμο , μια μέρα που θα είμαι καλά θα έρθω να σε βρω εξασθενισμένη μου ανάμνηση

Που κοιτάς πέσμου που; Τι βλέπεις τι; Πόσο μακριά από μας είναι η ζωή;