δεν έχω ρολόι

Με έφαγε η μαλακισμένη
-που ήσουνα χθες; Γιατί δεν το σήκωνες;
- ε.. θα κοιμόμουνα
-καλά.. τι ώρες κοιμάσαι εσύ;
-ξέρεις δεν έχω ρολόι, απλά όταν σηκώνονται οι άλλοι καταλαβαίνω ότι ήρθε η σειρά μου
όσες φορές και αν κούνησε απαξιωτικά το κεφάλι τόσες φορές την έγραψα και εγώ στα αρχίδια μου

Με τα μάτια σου δεμένα

Με τα μάτια σου δεμένα κάνεις το σωστό
Μα δεν έρχεσαι σε μένα φεύγεις από δω
Στα κρεβάτια που χορεύεις έρωτα τρελό
Και τα πόδια σου μπερδεύεις σ’ ένα οργασμό

Αχ θα τρελαθώ αχ θα τρελαθώ

Θα θελα να ξέρω τι σε οδηγεί
Και έχεις χάσει το μυαλό σου και την ηθική
Θα θελα να ξέρω τι σε οδηγεί
Μα έχει του μυαλού η καύλα δύναμη τρελή

κηπουρός(video)

Μέσα στον κήπο της δικιάς μου μοναξιάς
κάτι πουλιά πετούν πάνω απ' τη στάχτη
που άφησε πίσω του όταν έφυγε ο νοτιάς και
μου τραγουδάνε η αγάπη θα 'ρθει ...θα' ρθει

Μέσα στους τοίχους της μικρής μου φυλακής
κάποιος διαβάζει της παλάμης μου το χάρτη
βλέπει τους δρόμους της χαμένης μου ζωής και
μου τραγουδάει η αγάπη θα 'ρθει ...θα' ρθει

Θα 'ρθει ένα απόγευμα ζεστό
θα μπεί στον κήπο αυτό
όλο το φως που υπάρχει
θα 'ρθει μ' ένα ποδήλατο λευκό
θα κοιταχτεί μέσ' στο νερό
και θα ρωτάει να μάθει
πότε γέμισε ο κήπος με πουλιά
πόσο είχε λείψει εκεί μακριά
ποιός θα φροντίζει τ' άνθη

Μέσα στον κήπο της δικιάς μου μοναξιάς
κάτι παιδιά που γκρέμισαν το φράχτη
μου 'παν σε είδαν πάλι απ' έξω να περνάς και
έπειτα είπαν α αγάπη θα 'ρθει ...θα 'ρθει

"ο καθένας διαλέγει το δρόμο του."

Ο καθένας διαλέγει το δρόμο του άλλος φωτεινό και μεγάλο
και άλλος σκοτεινό και μικρό σαν μια ατραπό
Άλλος έχει πυξίδα του ένα χαμένο βλέμμα
και άλλοι σύστημα δορυφορικής εντόπισης
Όταν η ατραπός μου βγάλει στο δρόμο σου
Μπορεί να τα ξαναπούμε…εκεί στο μεγάλο δρόμο

ΓΙΟΡΤΗ-ΤΡΥΠΕΣ

Τα λόγια μου είναι μια γλυκιά προσευχή
κουρνιάζουν έξω από το κλεισμένο σου
παράθυρο
και αν τ' άφηνες θ' ανοίγαν μια ρωγμή
απ' το μικρό κελί σου ως το άπειρο
Μα εσύ σωπαίνεις και θρηνείς
σα το κατάδικο
Πάνω απ' τη στάχτη που σκεπάζει
τόν παράδεισο
πάνω απ' τη στάχτη
Βάλε φωτιά σε ό,τι σε καίει
σε ό,τι σου τρώει την ψυχή
Έξω οι δρόμοι αναπνέουν
διψασμένοι ανοιχτοί
Είν' η αγάπη ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή
Ζήσε μαζί μου στον αέρα, στη φωτιά
στη βροχή
Μας περιμένουν άδειες μέρες
ραγισμένοι ουρανοί
Είν' η αγάπη ένα ταξίδι από πληγή σε πληγή
Τα λόγια μου είναι μια ανέλπιδη ευχή
Σβησμένα φώτα μέσα στο άχαρο δωμάτιο
Και αν τ' άφηνες θα καίγαν τη σιωπή
Και θα διαλύαν το κρυμμένο σου
παράπονο
Μα εσύ σωπαίνεις και θρηνείς
σα το κατάδικο
Πάνω απ' τη στάχτη που σκεπάζει
τον παράδεισο
πάνω απ' τη στάχτη
Βάλε φωτιά σε ό,τι σε καίει
σε ό,τι σου τρώει
τη ψυχή
Υπάρχει ακόμα κάτι που δεν έχει χαθεί.

ΠΕΖΟ(να ψάχνουμε προσέγγιση)

Κι όμως έφτασε μέχρι εδώ,
πέρασε όλο αυτό το πηχτό σκοτάδι
του χρόνου,
(μεγάλο παιδί πια,περπάτησε)
με βρήκε απροετοίμαστο
μ'ένα παλιό νούμερο τηλεφώνου.

Και πως να σε βρώ.
Τι κάνεις;
Ομόρφυνες;
Άλλαξες ιδέες;
Πήγες αλλού;Σήμα κανένα.

Μόνο κάποια τυχαία συνάντηση
στους Μεγάλους Δρόμους.
Στη Σταδίου ας πούμε,πρωί κι αγουροξυπνημένοι
χωρίς ευφυία,με μισό μυαλό,να ψάχνουμε προσέγγιση...
Κάτω απ'τις κόρνες των οχημάτων.


(Δημ. Μητσοτάκης)ενδελέχεια
mp3

Ο Στρατός σε κάνει γυναίκα

Σε ένα φυλάκιο ορεινά τις Χίου υπηρετούσε ο Βασίλης
Είχε 5 μήνες να πάρει άδεια είχε αργήσει η μετάθεση του από το κέντρο 2 μήνες και όταν έφτασε στην Χίο ενώ ήταν παλιός είχε αντιμετώπιση νέου, απάλευτος ο μικρός όπως του γράφε και ο Χιώτης ταχυδρόμος στην σκοπιά για να τον πειράξει «βασίλις δεν τιν μπαλεβω» και ο Βασίλης για να την παλέψει όπως και κάθε στρατιώτης άρχιζε τα τηλέφωνα «έλα ρε μάνα μη μου το κόψεις το τηλέφωνο, πλήρωσε το λογαριασμό πρέπει να πάρω άδεια, κάνε κάτι» τον άκουγα να φωνάζει από την απέναντι σκοπιά μετά τον έχασα από τα μάτια μου χτυπάει το τηλέφωνο, κοιτάω, απόκρυψη έλα ρε μαλάκα Βασίλη «που με κατάλαβες;” Ποιος άλλος θα με έπαιρνε εδώ που είμαστε ξεχασμένοι; «έλα από εδώ εσένα δεν θα σου πούνε τίποτα»

Μια μέρα τον πείραζε ο ταχυδρόμος «Βασιλάκη τι γίνετε δεν την μπαλεβις ρε»
-θέλω άδεια ρε να πάω σπίτι μου
-50 ευρώ και 4 φωτογραφίες αναβολή μη το σκέφτεσαι
πετάγεται και ένας κρητικός και λέει, όχι αναβολή ρε παιδιά τι είναι αυτά που λέτε ο στρατός χρειάζεται, ήσουνα μικάκι και θα γίνει άντρας, ο στρατός σε κάνει άντρα
τότε παίρνει το παράπονο τον Βασίλη και μέσα σε λυγμούς λέει μαλάκα εσένα μπορεί να σε κάνει άντρα ο στρατός αλλά εμένα με κάνει γυναίκα κάθε βράδυ κλαίω ρε μαλάκες.
Ο Βασίλης να κλαίει και εμείς να γελάμε

μια τρελή ιστορία

Η ζωή είναι μια τρελή ιστορία
αρκεί να βρεθεί κάποιος να σου την πει

τίποτα

Ας μένει το χαρτί λευκό για χρόνια, τίποτα δεν γλιτώνει από την νοσταλγία την σαρκοφάγα , θέλω να ουρλιάξω γιατί κολλάω και όλο βγαίνω έξω από το σώμα μου να με σπρώξω να πάω παραπέρα και ξεφυσάω με δύναμη να φύγει από μέσα μου αυτό που με στοιχειώνει ,ραστώνη μελαγχολική, άγνοια θανατηφόρα, φόβοι τυφλοί με πλησιάζουν τέτοια ώρα ..εγκλωβισμένος μέσα σε μια μέρα και με πλακώνει το τίποτα με πλακώνει και θυμώνω , θυμώνω που δεν μπορώ να την διαπεράσω, με πνίγει , και κάθε λίγο διακόπτω ότι και αν κάνω για να την βρίσω , τι κάνω όμως…τίποτα, απλά γυρνάω γύρω από το τίποτα πότε σιωπηλά και πότε χοροπηδώντας και ουρλιάζοντας μήπως και το ξορκίσω
ααααΑΑΑ
Δεν ήθελα να το πω, πονάω , που πάω; χαμένος στο διάστημα γυρνάω γύρω από το τίποτα γυρνάω
Μια ξεχασμένη φωνή από το άπειρο φωνάζει όλα τα μπορείς και ξεψυχάει
Δεν μπορώ τίποτα δε βλέπεις με νικάει το τίποτα… αύριο , αύριο, αύριο, τίποτα θυμώνω ανύπαρκτα, αυτό το χάος με στριμώχνει, το μυαλό , το μυαλό είναι πολύ μπερδεμένο … που πάω
Γενναίοι αυτοί που τα αφήνουν όλα πίσω τους και φεύγουν για χρόνια μακριά.. εγώ κατάφερα να φύγω για τόσα χρόνια μένοντας εδώ, απλά τα άφηνα να φεύγουν δίπλα μου η απλά έφευγαν δίπλα μου και δεν καταλαβαίνω που πήγαν τόσες μέρες, τόσοι μήνες, τόσες εποχές, τόσα χρόνια, όλα μου φαίνονται σαν χθές…θα έρθω
Και μη μου λες λόγια παρηγοριάς φίλε μου όσο κι αν τα ποθώ, ναι ξέρω πέρα από εκεί που δεν φτάνει το βλέμμα μου πίσω από τους λόφους υπάρχει τόπος και για μένα μόνο που δε θα είναι ο ονειρεμένος μου δε θα είναι ο ποθητός μου