αίσθηση μέλλοντος στο παρελθόν

……..αίσθηση παρελθόντα στο παρόν και αίσθηση μέλλοντος στο παρελθόν απίστευτη διαδρομή, χαμένοι άνθρωποι μέσα από το ίδιο σώμα αφήνετε ο ένας στον άλλον σημειώματα, συμβουλές ανεκπλήρωτα όνειρα ,απωθημένα κληρονομιές, πληγές και ένα σακατεμένο σώμα.
Και ήρθες εσύ τώρα σιωπηλός, πως θα αντικρίσεις αυτόν πού έρχεται στα μάτια? τα όνειρα που σου άφησαν τα σκόρπισες στους δρόμους τα απωθημένα σου δεν τα θυμάσαι πια, πρόοδος μηδέν, μόνο πληγές, χρέη, καταστροφές, βάρη, τίποτα θετικό!
Πως θα τα βγάλει πέρα μόνος του?
Όταν θα έρθει αυτός εγώ δεν θα υπάρχω αλλά για να υπάρχει θα πρέπει να του παραδώσω την συνέχεια μου

...

Αυτή η θλίψη από πού μπαίνει?
Κλείστε τα παράθυρα..

Κατερίνα αι παντρεψου

Κατερίνα είσαι τρελή και χαίρομαι πολύ για αυτό, ελπίζω να μη σου πέρασε , να είσαι ακόμα και εκεί στον κόσμο των τρελών να συναντιόμαστε καμιά φορά και να τα λέμε να ξεφεύγουμε από τα καθημερινά προβλήματα που μας έχουν πει ότι δήθεν έχουμε-στον άλλον κόσμο , ξέρεις, εκείνον της λογικής που συνήθως μας τρομάζει-να βγάζουμε τις ψυχές μας και να τις κλωτσάμε μέχρι να σκοράρουμε και ύστερα λαχανιασμένες , τρομαγμένες και συνάμα ευχαριστημένες από τα κατορθώματα τους να τις επιστρέφουμε μέσα στο καβούκι τους όπου θα τις φυλάνε οι χιλιάδες αναστολές μας .

Το γράμμα σου είναι ένας ποταμός που κατεβάζει σκέψεις και αισθήματα , τι και αν είμαι χρόνια “ναυαγός” με πήρανε μαζί τους….

φρεναπατη

Η ιδιωτική οδός βγάζει στον κήπο με τις αυταπάτες

δεν είμαι αυτός που θες

«δώσε μου την ευκαιρία να αποδείξω ότι δεν είμαι ο άντρας της ζωής σου»

δίχως λόγο

κάθε μέρα ξενυχτάμε δίχως λόγο
να ‘χαμε πολλά λεφτά να τα δίναμε στον ψυχολόγο

καινούριος μαλάκας

«Σήμερα δανείστηκα ενός φίλου την ατάκα»
να τον χαίρεσαι τον καινούριο σου μαλάκα
να τον χαίρεσαι
και όταν σε πηδάει έχει πλάκα

γλυκό κρασί

Έλα και εσύ γλυκό κρασί το πόνο μου να γιάνεις
Γουλιά γουλιά να τις ξεχνώ γουλιά να τις θυμάμαι
Να βρίζω τον κακό καιρό και ύστερα να γελάμε
Βαλέ ζωή βάλε κρασί κόκκινο και ας μεθάμε
ο έρωτάς δεν νίκησε ακόμα εδώ γυρνάμε
Με μνήμες από ζάχαρη με φόβους από μέλι
και όταν σηκώνω το κρασί ο πόνος μου θα φεύγει

σύννεφο

Έλα καλό μου σύννεφο και γίνε καταιγίδα και πνίξε όσους κλέβουνε απ’ τη μικρή μου ελπίδα
Σβήσε και αυτή που αγάπησα σαν ζωγραφιά σε τοίχο και βάψτα όλα πράσινα στης μοναξιάς τον κήπο
Ρίξε και δυο αστραπές σε εκείνες που ξεχνούνε για να φοβούνται τις νυχτιές και να με νοσταλγούνε

στη μέση

από την μιά μεριά θελείς να πας στην άλλη
πως?
αφού εγώ είμαι στη μέση
θα πονέσει...