ας χαθούμε

θυμάμαι την τελευταίο κοπέλα που μου είπε εντάξει μπορεί να μην τα βρήκαμε άλλα δεν θέλω να χαθούμε…
…και από τότε έχει να δώσει σημεία ζωής
αφού δεν μπορούμε να βρεθούμε τουλάχιστον ας χαθούμε να κάνουμε και κάτι μαζί

σήμερα

Βασίλης Γκουνταρούλης

Έκλεισε η πόρτα

στον καθρέφτη μου κοιτάζομαι

πω, πω, πω.. ωραίος είμαι

πάλι τα κατάφερα χθες το βράδυ, έσκισα

όλοι με κοιτούσανε

πήρα εγώ την γκόμενα

και όλοι τους ρωτούσανε

πώς, πώς, πώς; πες μας πώς

πάλι τα κατάφερες

πώς μπόρεσες, τι είπες;

ποια στιγμή κατάλαβες πως έφτασε η ώρα

που αυτό που θέλεις γίνεται

κι’ αυτή το θέλει;

τώρα έπεσε το τείχος

τείχος της ντροπής

σεισμό στα έσω της έφερα

την πλάτη ακουμπάω

αδιάφορα κοιτάω

της λέω πως στα σύννεφα ξαπλώνω και μεθάω

απ’ το κρασί της νιότης σου

το ξέφρενο της φύσης σου

το αέρινο

το μυστικό καθρέφτισμα στη λίμνη σου

θάλασσα τα μάτια σου

έρωτας τα χείλη σου

δροσιά που φέρει καύσωνα και ύστερα..

και ύστερα άφωνος έμεινα

άφωνος κοιτώνταςτα κάλλη σου ξεδίπλωνες και έπεφτες ρωτώντας

πώς θάθελα ν’ αρχίσουμε

τι θάθελα να κάνουμε

έλεγες δικά σου όλα σήμερα

σήμερα, σήμερα..

Λάβα τώρα η θάλασσα

πλοκάμια τα μαλλιά σου

άνοιξες το στόμα σου άβυσσος, άβυσσος..

σκοτάδι η αγκαλιά σου, του Άδη κόρη

μέδουσα αχόρταγα φιλούσα

θάνατο, θάνατο, θάνατο ζητούσα

το πρωί τώρα δεν έρχεται

το πρωί τώρα δεν έρχεται

το πρωί τώρα δεν έρχεται

πέθανα τη νύχτα

Ναυαγός

αν τύχει να είσαι μια φορά ναυαγός όπου και αν πας θα είσαι για πάντα ναυαγός

Σοφία ΑΣΟΕΕ

ειδά στους δρόμους την Σοφία
να κάνει μπαμ μπαμ μπαμ
να πεφτούν όλοι κάτω

ήταν ντυμένη άνοιξη
κι όπου πατούσε άνθιζε
μύριζε πάλι αγάπη

( ΧΙΟΣ , ΟΠΑ, ΒΙΚΤΟΡΙΑ, ΨΕΙΡΗ )

και όλο χάνω το δρόμο μου

να τόση δα απόσταση να μας χωρίζει και όμως εμένα να μου φαίνεται το μακρύτερο ταξίδι του κόσμου
με τι θάρρος να ‘ρθω να στηθώ μπροστά σου, τι λόγια να βρω να σου πω να νικάνε τη σιωπή
ίσως να έρθώ μια μέρα στα κρυφά , κρυμμένος πίσω από εκείνα τα μεγάλα δέντρα του πάρκου να σε δω να βγαίνεις έστω για λίγο, ίσως…
είμαι αναβλητικός βλέπεις, κάθε μέρα με νικάει η νύχτα και αυτός ο πούστης ο χρόνος κυλάει χωρίς να το καταλαβαίνω σαν λάβα έρχεται κατά πάνω μου, με βαλσαμώνει
και όλο χάνω το δρόμο μου προς εσένα
και όλο χάνω το δρόμο μου προς εμένα
και προς τα πού να πάω τώρα πια δεν ξέρω

κι όμως εκείνη..

Απορούν όλοι πως κατάφέρε να γράψεί ένα ολόκληρό βιβλίο μόνο με ένα ποίημα, που βρήκε τόση έμπνευση, τόσες λέξεις, τόσα αισθήματα, τόσες εικόνες, τόσες ιδέες, ποια μούσα να του υπαγόρευσε όλα αυτά, και όμως για αυτόν ήταν τόσο απλό, έγραψέ μόνο ένα δίστιχο σε ένα λευκό χαρτί δέκα λέξεις όλες κι όλες
Και ύστερα διάβασε τα καλλιγραφικά του γράμματα και ενώ λένε ότι μια
εικόνα αξίζει χίλιες λέξεις αυτός σε δέκα λέξεις έβλεπε χιλιάδες εικόνες, όλες αυτές οι εικόνες που είχαν ξεθωριάσει στην μνήμη του από καιρό ξεθολώναν τώρα μπροστά του και έτσι εμπνεύσθηκε και τους επόμενους στίχους και κάθε φορά που διάβαζε αυτό που είχε γράψει τον οδηγούσε στον επόμενο

κάποιο απόγευμα σ ένα καφενείο τον πλησιάζει ένας νεαρός που τον αναγνώρισε
- δάσκαλε τι δυνατό ποίημα ήταν αυτό, το διάβαζα και άλλαζε ο κόσμος μέσα μου, ένιωθα ότι οι φράσεις σου θα μπορούσαν να μετακινήσουν ολόκληρο βουνό

- ο ποιητής τον ευχαρίστησε για τα καλά του λόγια, ύστερα ήπιε λίγο από την μπύρα του και είπε
κι όμως εκείνη δεν κατάφεραν να τη γυρίσουν πίσω...

Με καφέ και τσιγάρο περιμένεις το χάρο

Έχεις μια μικρούλα ζωούλα μικρό μου
δροσερή σαν βροχούλα μωρό μου
Παρασκευή με Δευτέρα
Και μετά φυλακή όλη μέρα
Κινητό στο αυτάκι
και το βράδυ Σκονάκι
Σιωπή…

Το Σαββάτο θα βγείτε
Θα τα πιεις θα τα πείτε
Βιαστικά θα ενωθείτε
Και μετά θα χαθείτε
Ξαφνικά…

Κυριακή καφεδάκι
Cinema το βραδάκι
Αγκαλιά και φιλάκι
και μετά στο σπιτάκι
Ερημιά..

Παρασκευή με Δευτέρα
Φυλακή όλη μέρα
Με καφέ και τσιγάρο
περιμένεις το χάρο
Ζωή...

δραπέτες του χρόνου

Οι μνήμες κάνουν ανασκαφές στα υπόγεια...
Φέρνουν στο φως αρχέγονες μορφές, φαντάσματα που τρέφονται με σιωπές, που ξεδιψάνε με σκοτάδια
Και μόλις πάρει να νυχτώσει ανάβουν τα φώτα και ορμάνε στην σκηνή, φωνές μουσικές και όλα γυρνάνε γυρνάνε σαν τσίρκο που χάθηκε στον χρόνο, αιώνιοι νικητές τις λήθης, δραπέτες του χρόνου
να ακούω πάλι τη μουσική τους έρχονται…

χάρτινο τσίρκο-τρύπες

«δεν θέλω να γαμήσω να ηρεμήσω θέλω»

Τα πίναμε με τον Μπάμπη τις προάλλες και του ‘λεγα
Πόσο γουστάρω την φράση «δεν θέλω να γαμήσω να ηρεμήσω θέλω»
Βάζει τα γέλια και μου λέει στα λόγια καλοί είστε όλοι στην πράξη τι κάνετε;
- γιατί το λες αυτό ρε Μπάμπη?

Αυτά έλεγα και εγώ περίπου την εποχή που είχα μπλέξει με τα τρία μικρά, θυμάσαι τότε που με ψάχνατε και έτρεχα πότε στην μία, πότε στην άλλη, γκρίνιες φασαρίες, τις παράτησα και εγώ να ηρεμήσω . τον πρώτο μήνα σπάσανε τα τηλέφωνα, ηρεμία εγώ υστερία αυτές, το δεύτερο μήνα ηρεμία εγώ ηρεμία αυτές τον τρίτιο μήνα ηρεμία αυτές καύλες εγώ.
Παίρνω τηλέφωνα από εδώ Παίρνω τηλέφωνα από εκεί καμία διαθέσιμη, βγαίνω έξω προσπαθώ αλλά τίποτα
ξαφνικά εκεί που μιλούσε σταματάει, πίνει κρασί και χαζεύει τα γκομενάκια απέναντι
- Και τι έγινε τελικά ρε φίλε ; δε μου είπες..
Τι ήθελές να γίνει, δυο χρόνια τώρα με έχει γαμήσει η ηρεμία

Το χρόνο να λαβώσω

Νεράιδα φανερώθηκε σε άδειο καλντερίμι
Ήλιος χρυσός στα βλέφαρα και στο λαιμό ασήμι
Γυμνή στο λιόγερμα βουτάει και στα ποτάμια τρέχει
Χίλιες φορές τη βάφτισαν μα όνομα δεν έχει


Πώς ταξιδεύουν οι ψυχές και οι ζωές μας, πες μου
Στις όχθες του Αχέροντα και στις πνοές του ανέμου...
Ποια μοίρα φέρνουν τα νερά, ποια μυστικά κρυμμένα
Ποια θάλασσα σε αγκαλιά τα έχει φυλαγμένα...

Τα βράδια έρχεσαι κρυφά και μπαίνεις στα oνειρά μου
Κόκκινα χείλη με φιλούν και βάφουν τα δικά μου
Κι’ από το ύψωμα σα βγεις ξανά να σ’ ανταμώσω
Δώσ’ μου τα χείλη σου να πιω το χρόνο να λαβώσω

Αθανασόπουλος Γιώργος

mp3

Πόδια που πάνε αντίθετα

Πόδια που πάνε αντίθετα
Χέρια που με μουντζώνουν
Αν ήθελες αν ήθελα
Θα κάναμε άλλον κόσμο

Κορμιά που δεν ζυγώνουνε
Μάτια που σπινθηρίζουν
Τα θέλω κι όσα ζήταγες
Έρχονται και σε βρίζουν

Χείλη που ψιθυρίζουνε
Λόγια που θα χαθούνε
Όσο και αν ψάξουν στις καρδιές
Άδειες θα μας τις βρούνε

Άσε με εδώ άσε με εκεί
Άσε με όπου θέλεις
Έχω μονάχα μια ζωή
Σου δίνω μα δεν παίρνεις

Αργώ (Γιαννης Πατίλης)

Για ένα πακέτο τσιγάρα
Μια μπύρα το απόγευμα έξω απ’ τον Ορχομενό
Μια σκονισμένη δύση ανάμεσα σε δυο πούλμαν
Θα κάνω ότι μου ζητήσεις αναγνώστη
Ρουτίνα οι Συμπληγάδες κι οι Σειρήνες
Ο Ορφέας ένα σκυλάδικο εν περιλήψει
Η σκύλα και η Χάρυβδη μια πλήξη
Κι ο Πολυδεύκης συνοικιακή σχολή καράτε
Μόνο μια κούραση όπως κάθε εργαζόμενος
Που αναχωρεί πρώτη και δεκαπέντε από την Κολχίδα
Του Χρυσόμαλλου Δέρατος χαϊδεύοντας μικρά αναμνηστικά
Θα είμαι εκεί που μ΄ άφησες την τελευταία φορά
Προσωρινά κατάκοπο ανάμεσα σε δυο ακόμη άθλους
Καθώς στα έπιπλα μια μετακόμισης που φθίνει
Εξαιρουμένης της καρέκλας σου που φυσικά
Κανείς πλέον δεν κινδυνεύεις να στην πάρει
Όπως πολύ αν θυμάσαι φοβήθηκες παλιά
Όταν απρόσκλητο με είδες ξαφνικά να μπαίνω στο σαλόνι
Εκδικητής
Με μαυρισμένο βλέμμα μονοσάνδαλος αλήτης

δεν έχω να δώσω άλλο χρόνο

Να πάτε να γαμηθείτε ρε κουφάλες δεν έχω να δώσω άλλο χρόνο από την ψυχή μου θέλω να την πάω βόλτα με γόνδολα και ούτε μια σταγόνα μη τη βρέξει, μου κουνιέστε με στραβοκοιτάτε
Σας σιχαίνομαι ρε
Κρατήστε ο ένας τον άλλων γερά από το χέρι εν ανάγκη βάλτε και χειροπέδες
Ανήκετε ο ένας στον άλλον, χαμένες κουβέντες στο πρωινό ταξί και ένα γαμήσι πάνω στον τοίχο όλη η extreme ζωή σας
Café με ζευγαράκια εν σκέψη χαμουρέματος, καλοφτιαγμένες γκόμενες για στιλάτους νεαρούς ολίγον δυσκοίλιους
Άντε ρε γαμηθείτε όλοι με τις μικρές ζωές σας και τις ευοίωνες προοπτικές σας

Ψάχνεις για θύμα κουφαλίτσα με κόβεις, μπορεί να μη σου φαίνεται αλλά γαυγίζω και δαγκώνω ρε πούστη
Λαίμαργα γέμισε τις τσέπες σου μ’ αυτά που έχουμε να μοιραστούμε κλέψε με αλλά εξαφανίσου καριόλι αγκαλιά με τα λάφυρα
οι ψευδαισθήσεις θα συνεχίζονται έπ’ άπειρων

χειμώνα πούστη

χωρίς λόγο λοιπόν , δε βρίσκω λόγο να σε ψάξω, σε ξεχασμένους κήπους με φωνές και αφωνίες
χειμώνα πούστη άκου τις φωνές των παιδιών
Γαμημένη ησυχία, καταραμένη φασαρία , οργανωμένο χάος σε εταιρικούς ανθρώπους

Τι σπουδαία είναι αυτά που κάνετε πω πω πόσο ασήμαντος νιώθω εγώ, μα πως τα λέτε έτσι με εντυπωσιάζετε, καλύτερα να σταματήσω να μιλάω
Ελάτε να πείτε τόσο σοβαρά και ενδιαφέροντα χιλιοειπωμένα πράγματα.
Ας μιλήσουμε σαν άντρες για δουλειές για σχέδια, για σχέδια που κάνετε εσείς οι έξυπνοι, οι τολμηροί, οι αδίστακτοι, οι φοβεροί, τι να πουν τα ανθρωπάκια? ναι τα γαμημένα ούτε εμένα μου αρέσουν αν και έχεις και εσύ λίγο μέσα σου από αυτό το μικρό αλλά ας το προσπεράσουμε…..

Κράτα όποια λέξη θες όποια σου ταιριάζει

«καταραμένη γυναίκα,

μου 'μαθές τόσα πολλά

δεν πρόκειται να σ' το συγχωρήσω ποτέ»

ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ ΓΙΑΝΝΗ

Το μετανιώνω που δεν σε γάμησα Μαρία
Ήθελα αγάπες έρωτες και λουλούδια
Κ εσύ ήθελες sex, γαμήσι, έρωτα, πήδημα
Κράτα όποια λέξη θες όποια σου ταιριάζει

Που σε θυμήθηκα τώρα εσένα πάλι
Από ποια Ρωγμή του χρόνου ξεπετάχτηκες μπροστά μου

Θυμάμαι που με ρώταγες αν είσαι τσούλα
Και πώς γέλαγες κάθε φορά που σου απαντούσα ναι
Δεν σε πείραζε να σε χουφτώνω αλλά δεν ήθελες φιλιά αγάπες… και τέτοιές μαλακίες

……………………………………………………………………..

ήμασταν παιδιά Μαρία, τώρα μεγαλώσαμε, εγώ θέλω sex, γαμήσι, έρωτα, πήδημα
Κράτα όποια λέξη θες όποια σου ταιριάζει
και όχι αγάπες φιλιά και μαλακίες και εσύ Μαρία, Άννα, Έφη, Ευδοκία….Ζωή, Ζωή, Ζωή
Κράτα όποια λέξη θες όποια σου ταιριάζει
είσαι ακόμα μια τσούλα

Oι έρωτες μου

οι έρωτες μου όμορφες γυναίκες σαν νεράιδες
ήτανε πάντα βιαστικές χανόντουσαν στο χρόνο
κι εγώ που τις περίμενα δεν έμαθα ποτέ μου
ούτε για πού πηγαίνανε ούτε γιατί μου φύγαν
ούτε γιατί δεν ήρθανε μα ούτε και που θα ‘ξέραν
έτσι απλά τους είπανε τα όνειρα που τους ‘σέρναν