να τόση δα απόσταση να μας χωρίζει και όμως εμένα να μου φαίνεται το μακρύτερο ταξίδι του κόσμου
με τι θάρρος να ‘ρθω να στηθώ μπροστά σου, τι λόγια να βρω να σου πω να νικάνε τη σιωπή
ίσως να έρθώ μια μέρα στα κρυφά , κρυμμένος πίσω από εκείνα τα μεγάλα δέντρα του πάρκου να σε δω να βγαίνεις έστω για λίγο, ίσως…
είμαι αναβλητικός βλέπεις, κάθε μέρα με νικάει η νύχτα και αυτός ο πούστης ο χρόνος κυλάει χωρίς να το καταλαβαίνω σαν λάβα έρχεται κατά πάνω μου, με βαλσαμώνει
και όλο χάνω το δρόμο μου προς εσένα
και όλο χάνω το δρόμο μου προς εμένα
και προς τα πού να πάω τώρα πια δεν ξέρω
4 σχόλια:
..διακρίνω μια γλυκήτητα στα τελευταία σου έργα;
τι έγινε μωρό μου, μαλάκωσες και έχεις πάψει να μας μισείς όλες;
τους ρίχνω ζάχαρι! ναι τωρα μισω τις μισές
ζάχαρη; για μένα;
μα δεν ήταν ανάγκη!..
Πανεμορφο γεματο νοημα το διαβασα και το ξαναδιαβασα δεν βρισκω λογια για το ποσο με εκφραζει
Δημοσίευση σχολίου