Σε παραλία σαν και αυτή

Σε παραλία σαν και αυτή ίσως να κάθεται και εκείνη
Στην άμμο το τσιγάρο της να σβήνει
Να σκέφτεται αυτόν που αγαπά
Να φύγουνε μια μέρα μακριά

Και εγώ να μην υπάρχω πουθενα
Να σκέφτομαι πως μόνο χάνω
Να χτίζω τα παλάτια μου στην άμμο

Ναυάγιο

Κήποι ζωγραφιστοί και μια αιώρα ανάμεσα στα δέντρα
Η άμμος κάτώ είναι καυτή και η θάλασσα σφυρίζει σαν φλογέρα
οι αναμνήσεις όπιο γλυκό σε βάλανε στου χρόνου την γαλέρα
Ξεκίνησες παιδί μικρό να τρέχεις γύρω γύρω από σένα
Και πίστευες πως σε ένα ναυάγιο φοβερό ανακαλύψανέ τον κόσμο μία μέρα

πουτανάκια

Δεν ξέρω τι λένε οι γιατροί,
Αλλά τα πουτανάκια μου ανεβάζουν την πίεση!

Στα ρηχά

Πάμε να μπούμε κάτω από την επιφάνεια;
Θα χάσω εδώ
Αν χάνω πάλι μη πάμε πιο κάτω, θα χαθώ
Καλύτερα πίσω στην επιφάνεια

Αντίγραφο

Θα μπορούσα να σε προσπεράσω γρήγορα και αδιάφορα και να βαδίζω αμέριμνα προς τον επόμενο σταθμό, μα θέλω να σταθώ ακόμα εδώ να σε αποτυπώσω με κάθε λεπτομέρεια, να εμβαθύνω σε κάθε πτυχή σου, να μάθω κάθε δυνατή οπτική σου γωνία, να φτιάξω πιστό σου αντίγραφο στο μυαλό μου για να σε παίρνω μαζί μου στα ταξίδια μου αυτές τις δύσκολες νύχτες που θα έρθουν

Κάτι εχω κάνει και εγώ

μεγάλωσα μαμά, δε με χωράει άλλο αυτός ο τόπος, νιώθω στενάχωρα! και ας λες εσύ ότι δεν έχω κάνει τίποτα στη ζωή μου, έχω κάνει, μεγάλωσα,

δεν είμαι εγώ αυτός που δείχνουν τα είδωλα στους καθρέφτες
κάποιος άλλος είναι μαμά
που με βγάζει σιγά σιγά από την ζωή μου

που πήγε αυτό το αθώο παιδί μαμά που μου χαμογελούσε
μέσα από τους καθρέφτες και χαιρόταν η ψυχή μου να το βλέπει

Ερωτας (Τ. Λειβαδίτης)

'Oλη τη νύχτα πάλεψαν απεγνωσμένα να σωθούν απ' τον εαυτό τους,
δαγκώθηκαν, στα νύχια τους μείναν κομμάτια δέρμα, γδαρθήκανε
σαν δυο ανυπεράσπιστοι εχθροί, σε μια στιγμή, αλλόφρονες, ματωμένοι,
βγάλανε μια κραυγή
σα ναυαγοί, που, λίγο πριν ξεψυχήσουν, θαρρούν πως βλέπουν φώτα,
κάπου μακριά.
Κι όταν ξημέρωσε, τα σώματά τους σα δυο μεγάλα ψαροκόκκαλα
ξεβρασμένα στην όχθη ενός καινούργιου μάταιου πρωινού.

Ασυναρτησία

Χαράματα στο δρόμο
Παράπονα στον ώμο
Και ο πόνος μου να τραγουδά
Φαλτσάρω και γελάω
Μωρό μου σ’αγαπάω
Μα δε σε θέλω πια


Ο ήλιος έξω ουρλιάζει
Καίγετε μου φωνάζει
Μα εμένα η νύχτα με τραβά
Μιλάει για καλοκαίρια
Μικρά όπως τα αστέρια
Που τα κοιτάμε από μακριά


Έτσι και το δικό μας καλοκαίρι έχει γίνει αστέρι που λάμπει για όλους από εκεί ψηλά

πάνω η θάλασσα

Μέσα μου η γη
μπροστά μου ο ουρανός
και πάνω η θάλασσα
η θάλασσα
...

Δικαίωμα στο όνειρο

Φαγωθήκανε από το πρωί ξύπνα ο ένας, ξύπνα ο άλλος, να ξυπνήσω να ακούσω τις φωνές τους, να δω τις φάτσες τους, ρε παιδιά πάτε καλά αφήστε με στα όνειρα μου
Ελάτε όταν μας παραχωρήσουν το δικαίωμα για ζωή
Μη μου στερείται και το δικαίωμα στο όνειρο


"γιατί από τις χλωμές και γαλάζιες ώρες μου να με αποσπάσουν?
γιατί μέσα στο στρόβιλο και τη χρωματιστή σύγχυση να με χώσουν?

δε θέλω άλλο την τρελά τους να βλέπω

θέλω παρόμοια με παιδί άρρωστο στην κάμαρα μου

μόνος μ ένα χαμόγελο κρυφό

αθόρυβα τις μέρες μου να χτίζω
και αθόρυβα τα όνειρα μου"
Ριλκε

Περί φόβου ο λόγος

Μια μέρα, τέτοια ώρα σαν και αυτή, έπεσα για ύπνο στο κρεβάτι μου όπως κάθε φορά
Μα ένιωθα γύρω μου το σκοτάδι σαν δάσος και ένα κενό ήρθε ρίζωσε μέσα στο στήθος μου που όλο μεγάλωνε , τι είναι τούτο πάλι σκέφτηκα και ύστερα το κενό το γέμισε ο φόβος, φόβος σαν εκείνο που έχεις όταν κοιμάσαι στο δάσος μοναχός ,ήθελα κάπου να το πω, μα σε ποιον? δυο άτομα μου ήρθαν στο μυαλό μου και οι δυο γυναίκες, έκανα να πάρω το κινητό μου…μα γρήγορα συνήλθα και έκανα πίσω, ήταν και οι δυο πλάσματα της φαντασίας μου, από αυτά που σκαρφίζομαι για να περνάω τέτοιες νύχτες βροχερές σαν και αυτή…μη με ρωτήσετε πως υπάρχουν τα νούμερα τους στην μνήμη του κινητό μου! είναι δύσκολο να απαντήσω…

Καλή Μέρα (ακουαρέλα)

Τεντώνεις τα χέρια ψηλά, θες να πιάσεις τον ουρανό,
Γελάς, άλλη μια μέρα, είναι γλυκές αυτές οι ώρες του ύπνου
Σαν στιγμές ευτυχίας κλεμμένες από άλλη ζωή, φέρνεις τα μαλλιά σου στα πλάγια και σηκώνεσαι, κινείσαι αργά σαν μωρό που κάνει τα πρώτα του βήματα (η σαν εμένα που την ίδια ώρα προσπαθώ να φτάσω στο κρεβάτι μου) στην πρώτη καρέκλα που βρίσκεις ξανά κάθεσαι, στα χέρια σου κρατάς μια κούπα ακουμπισμένη στο τραπέζι ή κρατιέσαι από μια κούπα που είναι ακουμπισμένη στο τραπέζι (τα μπερδεύω πάντα αυτά)(σαν αυτούς μέσα στα πρωινά λεωφορεία που δεν ξέρουνε που πάνε)(στάση εδώ κατεβαίνω) στις πρώτες γουλιές χαμογελάς, μοιάζεις και εσύ σαν καλημέρα...