ζαβολιές

Ξέρω ότι είμαι ένας γέρος ανώμαλος
μα όταν πάω για ύπνο, λέω στον εαυτό μου
καληνύχτα μικρέ και μην κάνεις πολλές ζαβολιές
απόψε στα όνειρα σου, γιατί δεν θα ξυπνάς πάλι το πρωί

Η χώρα του ποτέ

Ήθελες πάντα εσύ να βάζεις τέλος
να είσαι εσύ η δυνατή
Και στο παιχνίδι με το βέλος
Έπιανες πάντα κορυφή

Ήσουνα πάντα η μοιραία
Για αυτό δεν έμαθα ποτέ
Πως έπεσαι έτσι η αυλαία
Και εγώ δεν έπαιξα ποτέ

Έπαιζες πάντα εσύ τους ρόλους
Και είχες κομπάρσους εραστές
Πόσες καρδιές μαζί σου σπάσαν
δεν θα το μάθουμε ποτέ

και όσοι για λίγο σε γελάσαν
ζούνε στην χώρα του ποτέ

πότε θα έρθεις με φιλιά στην αγκαλιά τους
ποτέ
πότε θα ακούσουν να χτυπάει η καρδιά σου
ποτέ
πότε θα δούνε αυτά τα μάτια να γελάνε
ποτέ

η σκέψη

Τι πρόστυχο και βίαιο εργαλείο η σκέψη
σ' έφερα πάλι εδώ χωρίς να το θες

Εξαφανίσου (λήθη)

έτσι απλά θα σε ξεχάσω ένα πρωί
σα να μην πέρασες ποτέ απ’ τη ζωή μου
σα να ‘σουν όνειρο που έζησα, στιγμή
που δεν μπορείς να διηγηθείς την άλλη μέρα

αυτή η λήθη είναι ανίκητο θεριό
και το φιλί της έχει δύο όψεις (γεύσεις)
μια (γλυκιά) σαν βάλσαμο λυτρωτικό
σου παίρνει (απο μέσα σου βαθιά) όλο τον πόνο
και η άλλη πικρή σαν τον λωτό
τις πιο ωραίες αναμνήσεις σου στις κλέβει

έτσι απλά θα σε ξεχάσω ένα πρωί
και δεν θα μπω στον κόπο να σου γράψω
σαν μια κοπέλα που πήρε το ταξί
και δε πρόλαβα ποτέ να σε φωνάξω

χάθηκες μέσα στην βροχή
που η συννεφιά μου προκαλούσε
και έμεινα σαν μικρό παιδί
να χαιρετάω ένα τρένο που περνούσε

το καβούκι

δεν υπάρχουν λέξεις να ελαφρύνουν την καρδιά
λόγια να σε τραβάνε προς τα έξω
απ’ το καβούκι του δεν βγαίνεις ο τρελός

ότι και αν λες, εγώ μονάχος μου θα αντέξω
στο δωμάτιο αφήνω ένα φως
και τρέχω στο σκοτάδι μου να παίξω

ζυγαριά

Όποιος κρύβει στην καρδιά του μέσα ζυγαριά
Το τι δίνει, το τι παίρνει, δεν το εκτιμά
Δέσε ένα λευκό μαντήλι κι άσ' το να φυσά
Θα ‘ρθει ο πόνος να σε πάρει, θα ‘ρθει κι η χαρά
Γκόνης Θοδωρής

όταν έρθει η ώρα να ζυγίσεις τις καταστάσεις
θα δεις πως η πλάστιγκα γέρνει πάντα προς την γη
και εγώ ποτέ δεν πατούσα σ’ αυτή

τρία βήματα μπροστά και πέντε πίσω

και τώρα «υπέροχη κυρία»
τι έχει σημασία;
αφού δεν το νιώθεις
αφού δεν με νιώθεις και εσύ
και τι φταίω εγώ που αυτός ο πλανήτης δεν έχει ατμόσφαιρα
οι ατμοσφαιρικές πιέσεις με στριμώχνουν αφόρητα
λέξεις που άλλα λένε και άλλα εννοούν
ένα ατέλειωτος κυκλικός χορός
τρία βήματα μπροστά και πέντε πίσω

O ήρωας σου

O ήρωας σου κλείστηκε στο σπίτι του και αποφάσισε ότι δεν υπάρχει λόγο να ξεμυτίσει από εκεί.
Εκεί θα περάσει το υπόλοιπο της ζωής του μακριά από τα βλέμματα του μάταιου κόσμου έσπασε και την τηλεόραση, ωραία παπουτσοθήκη για τα άχρηστα παπούτσια του.
Οι γρίλιες πάντα κλειστές , μόνο από τις χαραμάδες κοιτάει τον δρόμο να τρέχει, τσιγάρα, αλκοόλ, γυμναστική, Ελύτη και πόε Καρυωτάκη και Μίλερ και ένα ράδιο τις νύχτες να παίζει Χατζηδάκη
Το κρεβάτι το πέταξε κοιμάται στις καρέκλες στην μπανιέρα στο πάτωμα
Δεν το χρειάζεται το κρεβάτι του θυμίζει το βόλεμα , έσπασε και τα μολύβια να μην ξαναγράψει ποτέ και από την κιθάρα του ξήλωσε τις χορδές, φαλτσάρανε πολύ τελευταία .
Μόνο πινέλα και χρώματα κράτησε να ζωγραφίζει τα ταξίδια του . “αγαπημένος του στίχος όλα είναι δρόμος”
Tώρα θα ανοίξει έναν ιδιωτικό

χρόνια πολλά

Δεν πήρα να σου πω χρόνια πολλά
Τα γαμημένα τα τηλέφωνα μείνανε βουβά

"me and you and you and me"

-εγώ κοιμάμαι και ξυπνώ με το όνομα σου

-και εσύ με ξένα ονόματα γυρνάς
με έχεις αδειάσει έξω απ’ την καρδιά σου
γυρίζεις τις σελίδες και ξεχνάς

-εσύ γυρνάς στην αγκαλιά της λησμονιάς

-και εγώ στον πυρετό της μνήμης

-εσύ για νέους έρωτες τραβάς

-και εγώ γυρνώ στο δρόμο της οδύνης



-εσυ χάθηκες σε κάποια γειτονιά

-και εγώ δεν υπάρχω πουθενά

Μόνο επειδή θέλω εγώ

όταν φτάνεις στην κατάκτηση ολόκληρου του κόσμου
γιατί πίσωπατάς;
γιατί τον χαρίζεις απλόχερα στους ανώνυμους ηλίθιούς;
πιάστον μια μέρα από τον λαιμό και πέστου
«ότι εδώ που με πήγες γυρεύοντας θα αναπνέεις μόνο επειδή θέλω εγώ»!

ΑΓΝΩΣΤΗ Χ (ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ ΓΙΑΝΝΗ)

Με σκαλίζεις σαν ξερό χωράφι
Κι ό,τι σάπιο κι άχρηστο βρίσκεις το αγαπάς
Το χρυσάφι μου το πετάς στα σκουπίδια
Αναλογίζομαι την ώρα που θα φεύγεις
Νομίζοντας πως πήρες ό,τι ήθελες να πάρεις
Δίχως ποτέ να σου περάσει απο το μυαλό
Πως πήρες ότι σου άξιζε να πάρεις

Ενα όνειρο μεσα σε άλλο όνειρο

A Dream Within A Dream

Take this kiss upon the brow!
And, in parting from you now,
Thus much let me avow
-You are not wrong, who deem
That my days have been a dream;
Yet if hope has flown away
In a night, or in a day,
In a vision, or in none,
Is it therefore the less gone?
All that we see or seem
Is but a dream within a dream.


I stand amid the roar
Of a surf-tormented shore,
And I hold within my hand
Grains of the golden sand
-How few! yet how they creep
Through my fingers to the deep,
While I weep- while I weep!
O God! can I not grasp
Them with a tighter clasp?
O God! can I not save
One from the pitiless wave?
Is all that we see or seem
But a dream within a dream?

Edgar Allan Poe

όνειρο μέσα σε όνειρο(απο τα διάφανα )

Το υστερνό μου φίλημα στο μέτωπο σου πάρε
και άφησε με αγάπη μου δυο λόγια να σου πω
αλήθεια λες σαν όνειρο πως διάβηκε η ζωή μου
χωρίς κανένα ατέλειωτο και ξέμακρο σκοπό
πάει η ελπίδα πέταξε σε μέρα η σε νύχτα
και την εσκέπασε βουνό της δυστηχιάς μεγάλο
σου φαίνεται πως έχασα το πιο λίγο καλή μου?
Αφού η ζωή είναι όνειρο κρυμμένο μέσα σα άλλο.

Στέκομαι σε άγρια ακρογιαλιά που δέρνει το κύμα
κι άμμους χρυσούς στα χέρια μου σφιχτά σφιχτά κρατάω
τι λίγοι και πως φεύγουνε από τα κλειστά μου χέρια
ενώ εγώ σε δάκρυα ολόπικρα ξεσπάω
θεέ μου είναι αδύνατο να σώσω μόνο ένα
από το κύμα που κυλά με θόρυβο μεγάλο
είναι όλα όσα βλέπουμε σ’ αυτόν εδώ τον κόσμο
ένα όνειρο ατέλειωτο κρυμμένο μέσα σ’ άλλο

mp3

Η ΤΙΓΡΗ

Στίχοι: Δημήτρης Αποστολάκης (Χαΐνης)

Έχω μιά τίγρη μέσα μου, άγρια λιμασμένη
που όλο με περιμένει
κι όλο την καρτερώ
τηνε μισώ και με μισεί θέλει να με σκοτώσει
μα ελπίζω να φιλιώσει
καιρό με τον καιρό.

Έχει τα δόντια στην καρδιά, τα νύχια στο μυαλό μου
κι εγώ γιά το καλό μου
γιά κείνη πολεμώ
κι όλου του κόσμου τα καλά με κάνει να μισήσω
γιά να της τραγουδήσω
τον πιό βαρύ καημό.

Όρη, λαγκάδια και γκρεμούς με σπρώχνει να περάσω
γιά να την αγκαλιάσω
στον πιό τρελό χορό
κι όταν τις κρύες τις βραδιές θυμάται τα κλουβιά της
μου δίνει την προβιά της
γιά να τηνε φορώ.

Καμιά φορά απ' το πιοτό πέφτομε μεθυσμένοι
σχεδόν αγαπημένοι
καθείς να κοιμηθεί
και μοιάζει τούτη η σιωπή με λίγο πριν τη μπόρα
σαν τη στερνή την ώρα
που θα επιτεθεί.

mp3

Τώρα είναι η ώρα της σιωπής

Σου έγραφα θυμάμαι τα βράδια με ορμή
Μουντζούρωνα λευκές σελίδες
Τώρα δεν έχω να σου γράψω τίποτα
Τώρα δεν έχω να γράψω σε κανέναν
Τώρα είναι η ώρα της σιωπής

Σας κοιτάζω να απομακρύνεστε σαν τα πλοία που χάνονται στον μακρινό ορίζοντα
Σαν μνήμες που σβήνονται στις μακρινές ακρογιαλιές του μυαλού μου νικημένες από τον βέβηλο χρόνο

ο κυρίαρχος του κόσμου

Ακόμα μια μέρα που πέφτω σε όποια παγίδα και αν στήσει ο χρόνος
Πηγάδια οι σκέψεις μου χωρίς νερό, άδεια, γεμάτα αντίλαλους
Κάθε μέρα χώνομαι όλο και πιο βαθιά σε μια αόρατη φυλακή θάβομαι μόνος μου στον ψεύτικο τους κόσμο
Από πάνω μου θα περπατάνε αυτοί οι κουρδιστοί διευθυντές με τις μαύρες μερσεντές και τα ρομποτάκια τους με τις ντούρασελ μπαταρίες..

Πόσο αξίζει ο χρόνος σου μαλάκα;
Χαμογέλα σε όλους ένας χαμένος είσαι και εσύ μέσα σε δαιδαλώδεις διαδρόμους γραφείων
Κοίτα το φως πως διαδέχεται το σκοτάδι, πυξίδα σου μια ψεύτικη εικόνα, ένα παζλ που φτιάχνεις χρόνια
Πίσω από όλα αυτά δεν χάνεις ευκαιρία να αποδείξεις πόσο κάφρος είσαι
Που και μένα μπορείς να ξεπεράσεις
Σ’αφήνω …
Χτυπάει το κινητό σου , ήρθε η ώρα να πάρεις σημαντικές αποφάσεις είσαι ο κυρίαρχος του κόσμου

Σταθμοί

-15-
μια μπύρα παιδιά ακόμα , αυτές οι ξένες μας κοιτάνε για μας θα μιλάνε

-19-
με κοιτά μες τα μάτια και λέει, μα αυτά σε μετράω τόση ώρα μα δεν μου φτάνεις

-21-
ότι μας έφερε κοντά πάλι μας διώχνει αλλάξαμε τις ζωές μας μπερδέψαμε τα μπούτια μας, φεύγοντας σ’άφησα και ένα χάρτη

-22-
αν είναι να αγαπήσεις αγάπα τώρα, αγάπα δυνατά, αγάπα για πάντα , αγάπα χωρίς όρους, αγάπα με το σώμα σου , με την ψυχή σου, με την καρδιά σου , με το μυαλό σου, αγάπα και ας ξέρεις ότι δεν θα σου βγει σε καλό
-χαμογέλασε και έφυγε ότι και αν υποσχέθηκε τα μοιράστηκε με άλλους.

-26-
πέρασε τόσο γρήγορα δεν πρόλαβα να κοιτάξω,σαν όνειρο όμορφη, με το που ήρθε είπε αντίο βιαζότανε να πάει πίσω

-28-
χάθηκα με ένα φιλί σου μονό

Σταθμοί μια στροφή και σε βγάζει στο διάστημα , μια στροφή και σε γυρνάει στην κόλαση

Ο χρόνος λένε είναι γιατρός

Ο χρόνος λένε είναι γιατρός
μα καίει το κορμί μας
μας κλέβει λίγο από το φως
μικραίνει τη ζωή μας

Και ας είμαι τώρα πιο σοφός
θα διάλεγα τα νιάτα
να είμαι από έρωτα τρελός
για τα δικά σου μάτια

αίσθηση μέλλοντος στο παρελθόν

……..αίσθηση παρελθόντα στο παρόν και αίσθηση μέλλοντος στο παρελθόν απίστευτη διαδρομή, χαμένοι άνθρωποι μέσα από το ίδιο σώμα αφήνετε ο ένας στον άλλον σημειώματα, συμβουλές ανεκπλήρωτα όνειρα ,απωθημένα κληρονομιές, πληγές και ένα σακατεμένο σώμα.
Και ήρθες εσύ τώρα σιωπηλός, πως θα αντικρίσεις αυτόν πού έρχεται στα μάτια? τα όνειρα που σου άφησαν τα σκόρπισες στους δρόμους τα απωθημένα σου δεν τα θυμάσαι πια, πρόοδος μηδέν, μόνο πληγές, χρέη, καταστροφές, βάρη, τίποτα θετικό!
Πως θα τα βγάλει πέρα μόνος του?
Όταν θα έρθει αυτός εγώ δεν θα υπάρχω αλλά για να υπάρχει θα πρέπει να του παραδώσω την συνέχεια μου

...

Αυτή η θλίψη από πού μπαίνει?
Κλείστε τα παράθυρα..

Κατερίνα αι παντρεψου

Κατερίνα είσαι τρελή και χαίρομαι πολύ για αυτό, ελπίζω να μη σου πέρασε , να είσαι ακόμα και εκεί στον κόσμο των τρελών να συναντιόμαστε καμιά φορά και να τα λέμε να ξεφεύγουμε από τα καθημερινά προβλήματα που μας έχουν πει ότι δήθεν έχουμε-στον άλλον κόσμο , ξέρεις, εκείνον της λογικής που συνήθως μας τρομάζει-να βγάζουμε τις ψυχές μας και να τις κλωτσάμε μέχρι να σκοράρουμε και ύστερα λαχανιασμένες , τρομαγμένες και συνάμα ευχαριστημένες από τα κατορθώματα τους να τις επιστρέφουμε μέσα στο καβούκι τους όπου θα τις φυλάνε οι χιλιάδες αναστολές μας .

Το γράμμα σου είναι ένας ποταμός που κατεβάζει σκέψεις και αισθήματα , τι και αν είμαι χρόνια “ναυαγός” με πήρανε μαζί τους….

φρεναπατη

Η ιδιωτική οδός βγάζει στον κήπο με τις αυταπάτες

δεν είμαι αυτός που θες

«δώσε μου την ευκαιρία να αποδείξω ότι δεν είμαι ο άντρας της ζωής σου»

δίχως λόγο

κάθε μέρα ξενυχτάμε δίχως λόγο
να ‘χαμε πολλά λεφτά να τα δίναμε στον ψυχολόγο

καινούριος μαλάκας

«Σήμερα δανείστηκα ενός φίλου την ατάκα»
να τον χαίρεσαι τον καινούριο σου μαλάκα
να τον χαίρεσαι
και όταν σε πηδάει έχει πλάκα

γλυκό κρασί

Έλα και εσύ γλυκό κρασί το πόνο μου να γιάνεις
Γουλιά γουλιά να τις ξεχνώ γουλιά να τις θυμάμαι
Να βρίζω τον κακό καιρό και ύστερα να γελάμε
Βαλέ ζωή βάλε κρασί κόκκινο και ας μεθάμε
ο έρωτάς δεν νίκησε ακόμα εδώ γυρνάμε
Με μνήμες από ζάχαρη με φόβους από μέλι
και όταν σηκώνω το κρασί ο πόνος μου θα φεύγει

σύννεφο

Έλα καλό μου σύννεφο και γίνε καταιγίδα και πνίξε όσους κλέβουνε απ’ τη μικρή μου ελπίδα
Σβήσε και αυτή που αγάπησα σαν ζωγραφιά σε τοίχο και βάψτα όλα πράσινα στης μοναξιάς τον κήπο
Ρίξε και δυο αστραπές σε εκείνες που ξεχνούνε για να φοβούνται τις νυχτιές και να με νοσταλγούνε

στη μέση

από την μιά μεριά θελείς να πας στην άλλη
πως?
αφού εγώ είμαι στη μέση
θα πονέσει...

Σε παραλία σαν και αυτή

Σε παραλία σαν και αυτή ίσως να κάθεται και εκείνη
Στην άμμο το τσιγάρο της να σβήνει
Να σκέφτεται αυτόν που αγαπά
Να φύγουνε μια μέρα μακριά

Και εγώ να μην υπάρχω πουθενα
Να σκέφτομαι πως μόνο χάνω
Να χτίζω τα παλάτια μου στην άμμο

Ναυάγιο

Κήποι ζωγραφιστοί και μια αιώρα ανάμεσα στα δέντρα
Η άμμος κάτώ είναι καυτή και η θάλασσα σφυρίζει σαν φλογέρα
οι αναμνήσεις όπιο γλυκό σε βάλανε στου χρόνου την γαλέρα
Ξεκίνησες παιδί μικρό να τρέχεις γύρω γύρω από σένα
Και πίστευες πως σε ένα ναυάγιο φοβερό ανακαλύψανέ τον κόσμο μία μέρα

πουτανάκια

Δεν ξέρω τι λένε οι γιατροί,
Αλλά τα πουτανάκια μου ανεβάζουν την πίεση!

Στα ρηχά

Πάμε να μπούμε κάτω από την επιφάνεια;
Θα χάσω εδώ
Αν χάνω πάλι μη πάμε πιο κάτω, θα χαθώ
Καλύτερα πίσω στην επιφάνεια

Αντίγραφο

Θα μπορούσα να σε προσπεράσω γρήγορα και αδιάφορα και να βαδίζω αμέριμνα προς τον επόμενο σταθμό, μα θέλω να σταθώ ακόμα εδώ να σε αποτυπώσω με κάθε λεπτομέρεια, να εμβαθύνω σε κάθε πτυχή σου, να μάθω κάθε δυνατή οπτική σου γωνία, να φτιάξω πιστό σου αντίγραφο στο μυαλό μου για να σε παίρνω μαζί μου στα ταξίδια μου αυτές τις δύσκολες νύχτες που θα έρθουν

Κάτι εχω κάνει και εγώ

μεγάλωσα μαμά, δε με χωράει άλλο αυτός ο τόπος, νιώθω στενάχωρα! και ας λες εσύ ότι δεν έχω κάνει τίποτα στη ζωή μου, έχω κάνει, μεγάλωσα,

δεν είμαι εγώ αυτός που δείχνουν τα είδωλα στους καθρέφτες
κάποιος άλλος είναι μαμά
που με βγάζει σιγά σιγά από την ζωή μου

που πήγε αυτό το αθώο παιδί μαμά που μου χαμογελούσε
μέσα από τους καθρέφτες και χαιρόταν η ψυχή μου να το βλέπει

Ερωτας (Τ. Λειβαδίτης)

'Oλη τη νύχτα πάλεψαν απεγνωσμένα να σωθούν απ' τον εαυτό τους,
δαγκώθηκαν, στα νύχια τους μείναν κομμάτια δέρμα, γδαρθήκανε
σαν δυο ανυπεράσπιστοι εχθροί, σε μια στιγμή, αλλόφρονες, ματωμένοι,
βγάλανε μια κραυγή
σα ναυαγοί, που, λίγο πριν ξεψυχήσουν, θαρρούν πως βλέπουν φώτα,
κάπου μακριά.
Κι όταν ξημέρωσε, τα σώματά τους σα δυο μεγάλα ψαροκόκκαλα
ξεβρασμένα στην όχθη ενός καινούργιου μάταιου πρωινού.

Ασυναρτησία

Χαράματα στο δρόμο
Παράπονα στον ώμο
Και ο πόνος μου να τραγουδά
Φαλτσάρω και γελάω
Μωρό μου σ’αγαπάω
Μα δε σε θέλω πια


Ο ήλιος έξω ουρλιάζει
Καίγετε μου φωνάζει
Μα εμένα η νύχτα με τραβά
Μιλάει για καλοκαίρια
Μικρά όπως τα αστέρια
Που τα κοιτάμε από μακριά


Έτσι και το δικό μας καλοκαίρι έχει γίνει αστέρι που λάμπει για όλους από εκεί ψηλά

πάνω η θάλασσα

Μέσα μου η γη
μπροστά μου ο ουρανός
και πάνω η θάλασσα
η θάλασσα
...

Δικαίωμα στο όνειρο

Φαγωθήκανε από το πρωί ξύπνα ο ένας, ξύπνα ο άλλος, να ξυπνήσω να ακούσω τις φωνές τους, να δω τις φάτσες τους, ρε παιδιά πάτε καλά αφήστε με στα όνειρα μου
Ελάτε όταν μας παραχωρήσουν το δικαίωμα για ζωή
Μη μου στερείται και το δικαίωμα στο όνειρο


"γιατί από τις χλωμές και γαλάζιες ώρες μου να με αποσπάσουν?
γιατί μέσα στο στρόβιλο και τη χρωματιστή σύγχυση να με χώσουν?

δε θέλω άλλο την τρελά τους να βλέπω

θέλω παρόμοια με παιδί άρρωστο στην κάμαρα μου

μόνος μ ένα χαμόγελο κρυφό

αθόρυβα τις μέρες μου να χτίζω
και αθόρυβα τα όνειρα μου"
Ριλκε

Περί φόβου ο λόγος

Μια μέρα, τέτοια ώρα σαν και αυτή, έπεσα για ύπνο στο κρεβάτι μου όπως κάθε φορά
Μα ένιωθα γύρω μου το σκοτάδι σαν δάσος και ένα κενό ήρθε ρίζωσε μέσα στο στήθος μου που όλο μεγάλωνε , τι είναι τούτο πάλι σκέφτηκα και ύστερα το κενό το γέμισε ο φόβος, φόβος σαν εκείνο που έχεις όταν κοιμάσαι στο δάσος μοναχός ,ήθελα κάπου να το πω, μα σε ποιον? δυο άτομα μου ήρθαν στο μυαλό μου και οι δυο γυναίκες, έκανα να πάρω το κινητό μου…μα γρήγορα συνήλθα και έκανα πίσω, ήταν και οι δυο πλάσματα της φαντασίας μου, από αυτά που σκαρφίζομαι για να περνάω τέτοιες νύχτες βροχερές σαν και αυτή…μη με ρωτήσετε πως υπάρχουν τα νούμερα τους στην μνήμη του κινητό μου! είναι δύσκολο να απαντήσω…

Καλή Μέρα (ακουαρέλα)

Τεντώνεις τα χέρια ψηλά, θες να πιάσεις τον ουρανό,
Γελάς, άλλη μια μέρα, είναι γλυκές αυτές οι ώρες του ύπνου
Σαν στιγμές ευτυχίας κλεμμένες από άλλη ζωή, φέρνεις τα μαλλιά σου στα πλάγια και σηκώνεσαι, κινείσαι αργά σαν μωρό που κάνει τα πρώτα του βήματα (η σαν εμένα που την ίδια ώρα προσπαθώ να φτάσω στο κρεβάτι μου) στην πρώτη καρέκλα που βρίσκεις ξανά κάθεσαι, στα χέρια σου κρατάς μια κούπα ακουμπισμένη στο τραπέζι ή κρατιέσαι από μια κούπα που είναι ακουμπισμένη στο τραπέζι (τα μπερδεύω πάντα αυτά)(σαν αυτούς μέσα στα πρωινά λεωφορεία που δεν ξέρουνε που πάνε)(στάση εδώ κατεβαίνω) στις πρώτες γουλιές χαμογελάς, μοιάζεις και εσύ σαν καλημέρα...

Μεθυσμένες μέρες

Γιατί μου λες πως μ’ αγαπάς αφού μ’ αφήνεις ?
Γιατί μου λες πως με πονάς αφού με δίνεις ?
Όσα είχα μέσα μου τα πήρες και τα σκόρπισες παντού
Δε θα μαζέψω τα κομμάτια μου
Θα πάω αλλού
Θα πάω αλλού
Θα πάω αλλού

Δεν είναι ότι θέλω να ξεχάσω
είναι που φοβάμαι μη σου μοιάσω

άγραφος

Είναι μέρες που φοβάμαι
να πάρω το μολύβι
στο χέρι να γραψω
Φοβάμαι μη σε διαγράψω

ΓΙΑΤΙ

Θέλω να σου πω ΓΙΑΤΙ
Μα δεν τολμώ ούτε να το ψιθυρίσω
Μόνο στα κρυφά μπορώ να σε βρίσω
Ετοιμοθάνατη η ελπίδα μου στο πλάι μου αργοπεθαίνει
Μα ακόμα και νεκρή μέσα μου θα την κουβαλάω μέχρι να αναστηθεί

Σβήσε με, φτύσε με, σκότωσε με

Ούτε στο μυαλό σου δεν θέλω να είμαι σβήσε με, φτύσε με, ξέρνα με
Δεν θέλω να μολύνομε εκεί μέσα, σε μια τόση στενή φυλακή δεν αντέχω, πνίγομαι, ασφυκτιώ…
Σβήσε με, φτύσε με, ξερνάμε και εγώ δεν θα έρθω ποτέ ξανά προς τα εκεί, καμία σαρκοφάγα νοσταλγία δεν θα με νικήσει, έχω γυμναστεί στον πόνο, θα χώσω τα δόντια μου στο σάπιο κουφάρι της τόσο βαθιά που δεν θα με ξαναπλησιάσει ποτέ.
Ούτε στο μυαλό σου δεν θέλω να βρίσκομαι πια, σβήσε με, φτύσε με, σκότωσε με .

Α4 PARADISE 8/04-12/04

Όσες ώρες φύλαξα τόσες μου και οι κατάρες
Στρατόκαυλοι να γίνετε όλοι σας κερατάδες
Σαν φεύγετε από τα σπίτια σας
Να μπαίνουν οι γαμιάδες
Να σκίζουν τις γυναίκες σας φαντάροι ψωλαράδες

Φεγγάρι κωλοφέγγαρο

Τώρα που γεμίζεις φεγγαράκι μου μοιάζεις με κωλοτρυπίδα πάνω σε μαύρο κώλο, έτσι το έβλεπε ο ήρωας του Κούντερα στην βραδύτητα από εκεί πρέπει να κληρονόμησα και την λέξη κακογαμημένες, αυτές θα ψάχνουν να βρούνε ατμόσφαιρα κάτω από μια φωτεινή μπάλα και μετά θα χάσουνε την μπάλα θα ανοίξουνε τα πόδια στο γήπεδο και θα παραμείνουνε κακογαμημένες κοιτώντας μια κωλοτρυπίδα..
«φεγγάρι κωλοφέγγαρο φεγγάρι γαμημένο τη νύχτα κανείς φωτεινή και εμένα διεστραμμένο»

Πες στους φεγγαρίσιους να σβήσουν τους φακούς

Γαμημένο φεγγάρι κατέβα δεν αντέχω να σε βλέπω άλλο πια ! Aς πάνε για ύπνο οι ηλίθιοι ρομαντικοί και τα ζευγαράκια που σε κοιτάνε καυλωμένα, ψάχνοντας ατμόσφαιρα κάτω από το μαραμένο φως σου, χαρίζοντας σε εσένα τον ρόλο του ματάκια! Τι θες να φωτίσεις ετούτη την νύχτα; ποιους δρόμους; ποιες ψυχές! Δεν βλέπεις αυτός ο κόσμος γέμισε φωτιές δε σε έχει ανάγκη, αυτός ο κόσμος γέμισε από ρομαντικούς δολοφόνους. Σβήσε, το δρόμο πια θα τον φωτίζουνε οι βόμβες θα το φωτίζουν αυτές οι διάφανες ψυχές που χάθηκαν για να κοιμάμαι εγώ, τα ζευγαράκια και οι ηλίθιοι ρομαντικοί ήσυχα να μην μπορεί να ταράξει κανένα πούστης το συνεχή βαθύ μας ύπνο για να χορεύουμε εκστασιασμένοι κάτω από το λεπτό σου φως! πες στους φεγγαρίσιους να σβήσουν τους φακούς, τελείωσε το θέαμα, δε θα κάνουμε sex σήμερα, μόνο πόλεμο…

«Αστέρια, κομήτες, ουρανοί, απόψε κοιμηθείτε και αύριο πρωί, πρωί να πα να γαμηθείτε»

ΜΕΘΥΣΤΕ

Πρέπει να ‘σαι πάντα μεθυσμένος . Εκεί είναι όλη η ιστορία : είναι το μοναδικό πρόβλημα. Για να μη νιώθετε το φρικτό πόνο του χρόνου που σπάζει τους ώμους σας και σας γέρνει στην γη πρέπει να μεθάτε αδιάκοπα .
Αλλά με τι ; Μ ε κρασί, με ποίηση η με αρετή, όπως σας αρέσει. Αλλά μεθύστε.
Και αν μερικές φορές στα σκαλιά ενός παλατιού, στο πράσινο χορτάρι ενός χαντακιού, μέσα στην σκυθρωπή μοναξιά της κάμαρας σας, ξυπνάτε με το μεθύσι κιόλας ελαττωμένο η χαμένο ρωτήστε τον αέρα , το κύμα, το άστρο , το πούλι, το ρολόι, το κάθε τι που βογκά, το κάθε τι που κυλά, το κάθε τι που τραγουδά, ρωτήστε τι ώρα είναι, και ο αέρας, το κύμα , το άστρο το πούλι, το ρολόι, θα σας απαντήσουν : «είναι η ώρα να μεθύσετε ! Για να μην είσαστε οι βασανισμένοι σκλάβοι του χρόνου μεθύστε χωρίς διακοπή ! με κρασί , με ποίηση η με αρετή , όπως σας αρέσει».

Ποίημα του Charles Baudelaire
Από μετάφραση της Εύας Μυλωνά
(Είχα και μια άλλη υπόψη μου αν
θυμάμαι καλά του Εγγονόπουλου
αλλά και αυτή είναι εξίσου καλή)

Get Drunk!

Always be drunk.That's it!The great imperative!In order not to feelTime's horrid fardelbruise your shoulders,grinding you into the earth,Get drunk and stay that way.

On what?On wine, poetry, virtue, whatever.But get drunk.

And if you sometimes happen to wake upon the porches of a palace,in the green grass of a ditch,in the dismal loneliness of your own room,your drunkenness gone or disappearing,ask the wind,the wave,the star,the bird,the clock,ask everything that flees,everything that groansor rollsor sings,everything that speaks,ask what time it is;and the wind,the wave,the star,the bird,the clockwill answer you:"Time to get drunk!Don't be martyred slaves of Time,Get drunk!Stay drunk!On wine, virtue, poetry, whatever!"

Δε θέλω να με δει κανένας

Έτσι κρυφά σε μια γωνιά δε θέλω να με δει κανένας θα φτιάξω την δική μου γειτονιά στο άλλαγμα της μέρας και όταν θα βρίζω θα γελώ και όταν πονώ θα βρίζω
Δεν έχω τίποτα να πω μονάχα τις βρισιές μου θα ψελλίζω
Κανόνες δεν ακολουθώ και ούτε τις λέξεις μου ζυγίζω θα κουβαλήσω τον ζυγό και στον αέρα τις χαρίζω

Ιστορία σκύλα και ψεύτρα

Όλη η ιστορία μιλάει για πόλεμο και συγκρούσεις πότε ο πελοποννησιακός πότε εκστρατείες ποτέ ναυμαχίες ,μετά που ενώθηκε ο κόσμος βαρεθήκανε του τοπικούς και γειτονικούς και άρχισαν τους παγκόσμιους, μεγαλώσανε οι δουλειές μη πάει χαμένη και η προπόνηση τόσων αιώνων

Με άλλα λόγια ιστορία χωρίς πόλεμο δεν έχουμε και για να ακριβολογώ χωρίς πόλεμο δεν έχουμε ιστορία και έτσι ο Μπούς και οι άλλοι πολεμόφιλοι φίλοι του διοργανώνουν μερικούς για να γεμίζουν τα κενά του χρόνου με ιστορία
Το συμπέρασμα είναι ότι δεν είναι πολεμόφιλοι απλά τους αρέσει να γράφουν ιστορία, αυτοί την αφηγούνται και οι ιστορικοί απλά θα την αποτυπώσουν και για αυτό δεν θα πρέπει να διαμαρτυρόμαστε και να δυσανασχετούμε, απλά να το αποδεχτούμε σαν αναπόφευκτο στοιχείο της ύπαρξης μας σ’ αυτόν τον όμορφο γαμημένο κόσμο

Άραγε τι θα πούνε στα παιδιά της Αμερικής του μέλλοντος, ότι η αμερική έσωσε τόσους λαούς? Ιστορία σκύλα και ψεύτρα μας οδηγείς κατά διαόλου, πότε δεν μας είπε την αλήθεια, μόνο την εννόησες κάποιες φορές, γλύφοντας μεταθανάτιους κώλους

Στις φαγωμένες εποχές

Στις φαγωμένες εποχές κανείς δεν έχει ενοχές, μας φαίνονται όλα μακριά, αναίσθητους μας κάνανε ξανά, κρέμεται από το ταβάνι ένα χέρι και ένα πόδι δίπλα σου περνά, καταλάβανε τον κόσμο οι διαβόλοι και εμείς παίζουμε στην παιδική χαρά, τι με πότισαν και έγινα ανίκανος να αντιδράσω να τα υπομένω όλα σιωπηλά και ποιοι είναι αυτοί που θα μου πούνε πως θα δράσω να σώσουμε τον κόσμο τους ξανά

Τίποτα δεν γίνεται όλοι μαζί , μη σας ξεγελάνε ένας, ένας
Ένας, ένας πρέπει να αποδράσει από μόνος του μη περιμένεις του άλλους όρμα ,όρμα σε όλους αυτούς που σου τρώνε από την σάρκα σου ,σε όλους αυτούς που είναι εθισμένοι στο αίμα σου ,δάγκωσε το πρωί το αφεντικό σου κλώτσα ,οποιονδήποτε νομίζει πως ο κόσμος έγινε για αυτόν, πάρε φόρα και ξέσκισε τους όλους
Πάρε αγκαλιά ότι έχεις σώσει από τα αρπακτικά σαν να χεις ζωστεί τα εκρηκτικά του πιο ριψοκίνδυνου καμικάζι και ξεχύσου, ξεχύσου πάνω τους να ελευθερωθείς να βγεις από το κλουβί τους από αυτό το γυαλί, θεέ μου ανάσα καθαρή ,αέρα , αέρα…

Άσε να σε οδηγήσει αυτό που σε καίει και το σβήνεις με αντάλλαγμα μια χούφτα σιγουριά και με καθρεφτάκια που σου μοιάζουν μαγικά..
Φτιάξε την δική σου τρομοκρατική οργάνωση με εσένα , εσένα και εσένα και ορμάτε, ορμάτε παντού ,στα γραφεία, στους δρόμους, στα κεφάλια τους, στους κώλους τους, ξεσκίστε τους και μην αφήσεις ούτε έναν να σε κοιτάξει υποτιμητικά ξανά , ούτε έναν μα ακούς?....

Η αυτοκρατορία των ανάπηρων : http://www.filefactory.com/file/1c9e43/