τίποτα

Ας μένει το χαρτί λευκό για χρόνια, τίποτα δεν γλιτώνει από την νοσταλγία την σαρκοφάγα , θέλω να ουρλιάξω γιατί κολλάω και όλο βγαίνω έξω από το σώμα μου να με σπρώξω να πάω παραπέρα και ξεφυσάω με δύναμη να φύγει από μέσα μου αυτό που με στοιχειώνει ,ραστώνη μελαγχολική, άγνοια θανατηφόρα, φόβοι τυφλοί με πλησιάζουν τέτοια ώρα ..εγκλωβισμένος μέσα σε μια μέρα και με πλακώνει το τίποτα με πλακώνει και θυμώνω , θυμώνω που δεν μπορώ να την διαπεράσω, με πνίγει , και κάθε λίγο διακόπτω ότι και αν κάνω για να την βρίσω , τι κάνω όμως…τίποτα, απλά γυρνάω γύρω από το τίποτα πότε σιωπηλά και πότε χοροπηδώντας και ουρλιάζοντας μήπως και το ξορκίσω
ααααΑΑΑ
Δεν ήθελα να το πω, πονάω , που πάω; χαμένος στο διάστημα γυρνάω γύρω από το τίποτα γυρνάω
Μια ξεχασμένη φωνή από το άπειρο φωνάζει όλα τα μπορείς και ξεψυχάει
Δεν μπορώ τίποτα δε βλέπεις με νικάει το τίποτα… αύριο , αύριο, αύριο, τίποτα θυμώνω ανύπαρκτα, αυτό το χάος με στριμώχνει, το μυαλό , το μυαλό είναι πολύ μπερδεμένο … που πάω
Γενναίοι αυτοί που τα αφήνουν όλα πίσω τους και φεύγουν για χρόνια μακριά.. εγώ κατάφερα να φύγω για τόσα χρόνια μένοντας εδώ, απλά τα άφηνα να φεύγουν δίπλα μου η απλά έφευγαν δίπλα μου και δεν καταλαβαίνω που πήγαν τόσες μέρες, τόσοι μήνες, τόσες εποχές, τόσα χρόνια, όλα μου φαίνονται σαν χθές…θα έρθω
Και μη μου λες λόγια παρηγοριάς φίλε μου όσο κι αν τα ποθώ, ναι ξέρω πέρα από εκεί που δεν φτάνει το βλέμμα μου πίσω από τους λόφους υπάρχει τόπος και για μένα μόνο που δε θα είναι ο ονειρεμένος μου δε θα είναι ο ποθητός μου