Έρωτες τέλος
Σβήσανε στου χρόνου την άπνοια μόνο που και που κάτι ξεχασμένες διάσπαρτες αναμνήσεις περαστικές φέρνουν από την χώρα της νοσταλγίας ζωγραφισμένες νεράιδες
Τηλέφωνα πια δεν χτυπούν
ούτε που το κατάλαβα πως χάθηκα από τον κόσμο , μια μέρα που θα είμαι καλά θα έρθω να σε βρω εξασθενισμένη μου ανάμνηση
Που κοιτάς πέσμου που; Τι βλέπεις τι; Πόσο μακριά από μας είναι η ζωή;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου