Χωρίζεις την απάθεια
σε φόβο και συμπάθεια
και βλέπεις τα κελεύσματα
δεμένος στο κατάρτι
το ξέρω μόνος δέθηκες
και στα φθηνά σου μπλέχτηκες
κι έγινες ακριβός
σαν τότε που ερωτεύτηκες
και νόμιζες πως πέθαινες
κι έγινες σοφός
κοιτάζεις στο παράθυρο
το κρίμα και το άδικο
κι έπειτα το ξεχνάς
οι σκέψεις σου στο άπειρο
και το παιχνίδι μάταιο
λήθη μη μας κερνάς
χαράματα και κλάματα
βράδυ και μεσημέρι
πιστεύουνε σε θαύματα
σ' αυτά εδώ τα μέρη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου